واژههای فارسی در زبان ژاپنی
آیت حسینی- 80 سال از برقراری پیوند رسمی دیپلماتیک بین ایران و ژاپن میگذرد؛ اما از سدهها پیش از آن، ژاپنیها از راه نوشتههای چینی با امپراتوری ایران و فرهنگ و تمدن آن کم و بیش آشنا شده بودهاند.
آیت حسینی- 80 سال از برقراری پیوند رسمی دیپلماتیک بین ایران و ژاپن میگذرد؛ اما از سدهها پیش از آن، ژاپنیها از راه نوشتههای چینی با امپراتوری ایران و فرهنگ و تمدن آن کم و بیش آشنا شده بودهاند.
«فرهنگ واژههای فارسی در زبان عربی»، نوشتهی «محمدعلی امام شوشتری» (زادهی ۱۲۸۱ و درگذشتهی ۱۳۵۱ خورشیدی) است. همانگونه که از نام این نبیگ [=کتاب] برمیآید، گوشهای از پرتوافکنیهای زبان و ادب پارسی در زبان عربی را آنهم به گونهای دانشی و مستند مینمایاند که از نگر ریشههای بسیاری از واژهها در این دو زبان ارج فراوانی دارد.
شهربراز- پیش از اسلام و در زمان اسلام تعداد کسانی که در حجاز سواد خواندن و نوشتن داشتند به تعداد انگشتان دست بوده است. بنابراین طبیعی است که هیچ گونه اثر نوشتاری از آنان وجود نداشته باشد.
یکی از کتابهای گرانسنگ درباره شناسایی واژههای پارسی در عربی، کتاب «الالفاظ الفارسیه المعرب» (بیروت، ۱۹۰۸ م ) نوشته «السید ادی شیر اثوری» (۱۸۶۷ – ۱۹۱۵ میلادی) زبانشناس و کارشناس زبان و فرهنگ سریانی است. ادی شیر، اسقف کلیسای کاتولیک کلدانی و زاده شهر کرکوک بود. او در این کتاب همراه با شناساندن واژههای پارسی که به زبان عربی راه یافتهاند، آورده است که زبان عربی آکنده از واژهها پارسی و زبانهای دیگر است و این واژهها دگردیسی شدهاند.
پروفسور کارلو ساکونه: ایتالیایی و فارسی مملو از حروف آوایی و مصوّت هستند که قادرند حالتی آهنگین و جذاب به آنان ببخشند، درست برخلاف زبانهایی مانند عربی و آلمانی که زبانهایی سرسخت و خشن هستند. همین امر باعث میشود از این دو زبان به عنوان زبانهای مناسب برای آواز خواندن یاد شود.
در این جستار بیژن رفیعی سرشکی «کارکرد ریشهها و واژههای زبان پارسی در زبانهای دیگر»، «ویژگیهای زبان پارسی»، «سادگی زبان پارسی» و چرایی «پاسداری از زبان» را بیان میکند و در پایان میگوید: «امروزه مردمان جهان در پی پاسداری از زبان خود هستند و نیاز این کار را دریافتهاند. برماست که نیاز به ارزش نهادن و پاسداری از زبانمان را دریابیم و با برنامهریزیهای زمانبندی شده زبان پارسی را از این گونهی ناگوار به درآوریم.»
نام زبان ما فارسی است. در انگلیسی به آن پِرژِن (Persian) میگویند. اگرچه این گفته ساده مینماید، اما در سالهای اخیر در زبان انگلیسی به گونهای روزافزون به جای واژه پرژن (Persian)، از واژه فارسی (Farsi) استفاده میشود. در این گفتار کوتاه، «کامران تلطف» توضیح میدهد که چرا چنین جایگزینی صورت میگیرد، چه کسانی آن را انجام میدهند و سرانجام اینکه زیانهای این جایگزینی کدام است.
در این نشست، میرجلالالدین کزازی دربارهی پیوند زبان پارسی و زبان کردی گفت، زبان شکرین و شورانگیز پارسی با زبان کردی هیچ ستیزی ندارد؛ چراکه پارسی به نواده میماند و زبان کردی به نیا؛ پس چگونه نیا و نواده میتوانند با هم سر ستیز داشته باشند؟! هر کدام که دیگری را براند، خود را خوار داشته است و…