دستور جامع زبان فارسی نوشته‌ی استاد زنده‌یاد عبدالرحیم همایونفرخ کاشانی – هموند فرهنگستان نخست – است که چاپ سوم آن که هفت دفتر در یک دفتر است به کوشش فرزند وی زنده‌یاد دکتر رکن‌الدین همایونفرخ به چاپ رسیده و سال‌ها یگانه سرچشمه‌ی دستور زبان فارسی بوده است.
ترانه جفرودی: آماج دکتر افشار از نوشتن و گردآوری این فرهنگنامه، زنده کردن کارواژه‌هایِ زیبایِ فارسی دری و آگاهانیدَن پدیده‌یِ عقب‌نشینیِ تاریخیِ کارواژه‌هایِ ساده‌یِ پارسی در برابرِ کارواژه‌هایِ مرکب ساختگی (جَعلی) است؛ که بخشِ چشمگیری از این کارواژه‌های مرکب از یک واژه‌ی عربی و کارواژه‌‌ی کمکی فارسی ساخته شده‌اند.
دستور معاصر زبان دری نوشته‌ی زنده‌یاد محمدنسیم نگهت سعیدی است که نخستین بار در سال ۱۳۴۶ خورشیدی در کابل چاپ شد. این دستور میان دستورنویسی‌های ترادادی[=سنتی] و نوین جای می‌گیرد.
دکتر مجتبی منشی‌زاده: یکی از نادرستی‌هایی که به تازگی در زبان گفتاری و نوشتاری فارسی رواج یافته، کاربرد نادرست و نابجای واژه «یک» است. به نظر می‌رسد که این نادرستی از راه ترجمه وارد زبان فارسی شده باشد و کسانی هم از روی ناآگاهی به دستور زبان فارسی آن را در گفتار و نوشتار رواج داده‌اند.
سامان حسنی: می‌بایست گروهی از کسانی که بر «دستور زبان پارسی» چیرگی دارند و با روش دانشیک واژه‌سازی آشنایند، گرد هم آیند. نخست یک فهرست از همه‌ی واژه‌های مورد نیاز دستور زبان فراهم آورند. آنگاه همه‌ی واژه‌هایی را که تا کنون فرهنگستان یکم، دوم و دیگر کسان برای دستور زبان ساخته‌اند، گرد آورده و با در نگر داشتن همه‌ی نکته‌های دستوری و با هم‌سنجی با زبان‌های هم‌خانواده، واژه‌های در خور را برگزینند یا بسازند.
محمد حیدری ملایری: شدنی است که برخی از پارسی‌زبانان بخواهند زبان توانمندتری داشته باشند تا بهتر بتوانند ساگِن (نوآنس)های اندیشه را بیان کنند. این یادداشت پیشنهادی است به آنان.
«توصیف ساختمان دستورزبان فارسی» نوشته‌ی «محمدرضا باطنی» بر پایه‌ی موشکافی و واکاوی نزدیک به ۱۱ هزار جمله‌ی پارسی امروزی است که از نبیگها، روزنامه‌ها و نوشته‌های گوناگون برداشته و کوشیده شده تا پیوندهای ساختمانی زبان پارسی روشن شود.
دکتر محمد حیدری ملایری- زبان علمی فارسی در گرایش جدید خود بسوی توانایی و غنای بیشتر … معادل اصطلاحهای واضح علمی را می‌سازد. از اینرو، تنها معنایی که مثلا به مصدر «آبیدن» در علم داده شده این است: «ترکیب کردن با آب».
محمد عشوری- این واژگان كه در خواندن و نوشتن دشواری می‌زایند، چهره‌ی زبان را می‌آلایند و بزرگتر از همه دستور زبان را می‌گسلانند و بی‌اعتبار می‌گردانند، نام دژواژه را می‌سزند كه مفهوم واژه‌ی گزاینده و دشمن دارد.
«نامه فرهنگستان» و «ویژه‌نامه‌های نامه فرهنگستان» که برآیند کوششهای فرهنگستان زبان و ادب فارسی و دربردانده‌ی زمینه‌هایی چون پژوهشهای زبانى و ادبى، زبان و فرهنگ ايران باستان، فرهنگ مردم، سنجشگری نوشته‌های ادبى، ادبیات تطبیقی، دستور، زبانها و گویشهای ایرانی، شبه‌قاره، فرهنگ‌نویسی و گویش‌شناسی است، پیشکش خوانندگان ارجمند پارسی‌انجمن می‌شود.