پارسیانجمن: «آیینهی نوروز» سرودهی احمد شکیب (بزرگ امید) از چامهسرایانِ بَغلانِ خراسان است. وی در پیشگفتارِ این سروده گوید: «اگر زبانهای لاتین و یونانی باستانی فروخفتند، و اگر سانسکریت جا را برای زبانها و گویشهای امروزین تهی کرد، پارسی ماندگار ایستاد، و به گفتهی جاویدانیاد «پرویز ناتل خانلری» هنوز آن فارسیِ پهلوان است که بود. آنچه میخوانید گوشهای از سرهسرایی بدین زبان است.»
پارسیانجمن: فرهنگِ مَجمَعُالفُرس یا فرهنگِ سُروری نوشتهی محمدقاسم پورِ حاجىمحمد کاشانی در آغازِ سدهی یازدهم است. دگرسانیِ فرهنگِ سروری از فرهنگهایی همچون برهانِ قاطع در این است که نویسنده واژههای تازی و نیز واژههای سادهی پارسی را نیاورده و همچنین شیوهی خوانشِ واژهها را برنموده، و بالاتر از اینها، از واژهها نمونه یا نمونههایی از چامههای گذشتگان آورده است.
پارسیانجمن: برخی از واژههای فلسفی که ارسلانِ پوریا در این نبیگ برساخته و برایِ نخستین بار پیش نهاده است چنیناند: آزمایشگروی (empiricism)، بودهگروی (positivism)، کردارگروی (pragmatism)، مادهگروی (materialism)، مینوگروی (idealism)، مینوشناسی (ideology)، مینه (concept)، نگره (تئوری، نظریه)، نهش (موضع)، نهشته (موضوع)، نایِش (نفی)، گروهگان (جامعه).
سالار سیفالدینی: حکایت زبان مادری، در اسناد یونسکو، نجات زبانهای در معرض نابودی بود. زبانهایی که «بالقوه» در معرض خطر هستند زبانهاییاند که کودکان زیادی به این زبانها صحبت نمیکنند. در ایران، گویشهای باستانی که صورتی قدیمیتر از زبان پارسیاند در معرض انقراضاند، همانند زبانهای دیلمی، تالشی و مازنی. اما مانند هر پدیده سیاسی دیگر، مسئله زبان مادری نیز به یک «ایدئولوژی» جدید در ایران تبدیل شده است.