آیا پارسیگ (پهلوی) زبانی مرده است؟

24 دیدگاه فرستاده شده است.

1. از شهربراز خبری ندارید؟ خیلی وقت است پست نمی گذارد.

   پاسخ

2. بسیار رهگشا و بجا بود، بد نیست که دانش آموختگان کاوش بیشتری نمایند در گذشته زبان پارسی. سترگی این زبان در ساخت واژگان نوین بر کسی پوشیده نیست. ترس از واکنش عده ای جز بازدارنگی سودی ندارد حال آنکه بکار گیری درست از ابزار زبان علاقه مردم به واژگان خارجی را کم خواهد کرد. نان و پنیر خودمان هر چه باشد از پیتزای قرمه سبزی بهتر است!

   پاسخ

3. درود و سپاس از شما؛ نوشته‌ی بسیار پر باری بود.
   سپاس دوباره.

   پاسخ

4. درود فراوان
   از آفرینه ها و گفتار های استاد فریدون جنیدی هم میتوان در این زمینه بهره برد. شاد و تندرست باشید

   پاسخ

5. با سپاس و با امید روزی که نیبیگهای آموزشی دبستان تا دانشگاه های ما ربان پارسی پهلوی را با نوشتن آن یاد بدهند.

   پاسخ

6. درود بر نیاکان ما که راستی پاک کردار بودند

   پاسخ

7. درود
   ایا دبیره پهلوی یا هام دبیره رو می توان برای این دوران به کار برد. بدون توجه به واژه گان عربی می شود فارسی امروزی و جایگزین های عربی رو با هم دبیره یا دین دبیره نوشت
   برای نمونه برای آ اَ – ه هـ – خ تنها یک نشان هستش و در نوشته های پهلوی نقطه گذازی نمی شن و درون جمله باید واژه رو فهمید
   یا برای ن – و که تنها یک نشان هست و تفاوت دادن اونها سخت تر از بالایی هستش
   و شاید سخت تر بهم چسبیدگی دو نشان هستش که نشانه تازه ای پدید می اید ولی چیزی پیچیده ای نیست جز برای نمونه هایی مانند ل – چ
   بنابراین می توان هام دبیره یا دین دبیره رو به دیگران یا توی خانواده یا دوستان یا حتی درون آموزش و پروش آموزش داد
   با سپاس از نوشته های شما

   پاسخ

   • امیر گرامی، درود.
     دبیره‌ی اوستایی یا دین‌دبیره از توانمندترین دبیره‌های جهان است که می‌توان ازش برای یادگرفتن و یاددادن بهره برد، لیک دبیره‌ی پارسیگ (پهلوی) دبیره‌ای سخت ناررسا است و نباید جز برای کارهای دانشی و پژوهشی در اندیشه‌ی یادگرفتن و یاددادنش بود.
     با سپاس،
     پارسی‌انجمن.

     پاسخ

     • درود به پارسی انجمن –
       دین دبیره را چه کسانی و در چه زمانی ساختند ؟ نه اینکه ساسانیان انرا پایه نهادند ؟ گیرم که بگوییم نه پیشتر بوده ناچار ساسانیان ان را میدانستند و شناخته بودند – یکبار نیندیشیدید که چرا باید از هام دبیره بهره میبردند انان که پازند را با دین دبیره مینوشتند چرا نوشته های دیگرشان را با دیدن دبیره و یا گونه ای از ان نمی نوشتند ؟
       نارسا برای کی ؟ بی گمان برای رسایی کاری همچنان با هام دبیره نوشتند و برای کاری رسا از دین دبیره یا گونه ای از ان بهره وری نکردند –
       – ایا این ساده پنداری نیست که گمان کنیم هام دبیره دبیره نارسا بود و ساسانیان سرسری ان را رها نکردند (انان که توانستند دین دبیره را بسیازند و دبیره سنگ نبشت هم داشتند چرا خود را اسوده نکردند ؟
       بی گمان پشت این رازی بزرگ و زیبا و هوشمندانه است که اندیشیدن درباره ان گویا برای زبانشناسان زمان ما سوداور نیست –
       یا بودن هزاروش را چنان ساده انگارانه به بی سوادی هخامنشیان میبندند که مرد نمیداند گریه کند یا بخندد –

       هام دبیره بزرگترین گواه پارسی بودن همه ایرانیان است و خرسندم که این گواه زنده از پس تاریخ است تا روزی همه انان که ایران را کشور اقوام کردند زیر تیغ راستی و دانش سر فرود ارند –

       پاسخ

8. درود بر شما من هم دانشجوی کلاس دوم زبان فارسیم در دانشگاه استانبول خیلی لذت میبرم از یاد گرفتن این زبان امشب هم آغاز کردم به زبان فارس میانه الفبایش یاد گرفتم و برایم خیلی جالب بود امیدوارم ارزش این زبان و این همه فرهنگ رو درک کنم و کشش و تلاش بسیار کنم تا به زودی یاد بگیرم

   پاسخ

   • درود قدیرِ گرامی.
     از آشنایی با شما شادمانیم. امیدواریم در این راهِ ارجمند پیروز باشید.
     پارسی‌انجمن.

     پاسخ

9. درود
   می خواستم بدانم مترادف کلمه شهید که عربی است در زبان پهلوی چیست؟ آیا کسی دانسته ای دارد

   پاسخ

   • سیامکِ گرامی، به گمانم، این واژه چون برآمده از فرهنگِ ایران نیست همتایی هم در این فرهنگ ندارد. شاید بتوان به جای آن «جان‌باخته» را به کار برد.

     پاسخ

     • با سپاس از پاسخ دوست گرامی پارسی یار، ولی مگر ایرانیان در جنگها کشته نمی دادن. جان باخته کمی سبک به نظر می آید.یعنی کسی که جانش را باخت. ولی در جنگ دلاور مردان ایران جانشان را با افتخار می دادند. باید کلمه ای بهتر از جانباخته وجود داشته باشد. من در شاهنامه هرچه گشتم نیافتم.

       پاسخ

       • درودی دگر سیامکِ گرامی.
         در شاهنامه خوانیم:
         هر آن کو شود کشته زِ ایران‌سپاه
         بهشتِ برینش بُوَد جایگاه
         این خود شاید نشانگرِ آن باشد که آنان همان جان‌باخته یا کشته در راهِ میهن یا دینِ ایرانی می‌گفتند.
         هم‌اکنون نیز زردشتیان می‌گویند جان‌باخته‌ی میهن …
         امیدوارم اگر کسی از خوانندگان چیزی دیگر می‌داند بدین بیفزاید.

         پاسخ

       • باختن با واژه https://en.wiktionary.org/wiki/bought همریشه است و به معنی، آزاد شدن، هزینه کردن، خریدن، تسلیم کردن و خم کردن هست
         جانباخته یعنی کسی که جان خود را آزاد، هزینه، تسلیم کرده
         همانگونه که گفته شد این در فرهنگ ایرانی نیست، پس یک واژه نزدیک به آن گزیده می شود

         شاد باشید

         پاسخ

       • شهید مانند بسیاری دیگر از واژه‌هایی که از عربی آمده بار کنایی و استعاری و… دارد. چون خود واژه مانیک «گواه» دارد بیک اینگونه واژه‌ها نماینده‌ی یک باور، یک رخداد یا … هستند می‌توان واژه‌ای را جایگزین کرد که همان کار را به روشی دیگر به شنونده برساند.
         همانند جانفشان
         شاید بگویید این واژه برابر فداکار است، بیک فداکار را همان « پیشمرگ» می‌توان دانست.

         پاسخ

   • در پارسیک واژه‌ی «جان اسپار» (جان‌سِپار) آمده است.

     پاسخ

10. خیلی خیلی خوشم اومد از این جستار درباره پارسی میانه! پارسی پهلوی از بین نرفته پنکه زبان ما ساده تر شده است وگرنه واژگان همان هستند که اکنون داریم از آنها بهره می بریم!
    کاربر گرامی سیامک، واژه ی شهید یعنی کشته شدند در راه اسلام و قرآن بنابراین ما در پارسی همتای آنرا نداشتیم و نداریم!-جانگواه جان باخته بهترین گزینه اند

    پاسخ

11. درود درود درود تنها درود بدرود درود گویان:) زنده باد پارسی زبانان و پارسی جویان

    پاسخ

12. سلام کاش تلاشی میشد برای حفظ لهجه ها که به سرعت دارن از بین میروند همین لهجه باعث شده خیلی ازترکیبها وواژه های دوران باستان زنده بمونه همین الان هم لهجه من با مادر بزرگم یکی نیست خیلی از واژگان قدیمی با مرگ این عزیزان میمیرد این واژگان میتواند در معادل سازی واژگان بیگانه کمک بزرگی باشد ما هنوز هم به اسم ها پسوند کاف می‌چسبانیم مثلاً به گربه گربک به دیوار دیواریک میگوییم زودتر باید کاری کرد بامرگ این عزیزان فرهنگ وزبان منطقه ای میمیرد

    پاسخ

13. درود … خیلی خوشحال شدم که ما اینجا به فرهنگ پارسی خود برگشتیم ، به امید آگاه شدن همه مردم !

    پاسخ

14. چند یاداوری – شهرزور =شهر جور = شهر گور شهر گوران است از یاد نبریم که غوریان غور که غور گویه دگر گور است نیز نام زوری دارند و نام جور گفتن انان را رواج داشته واژگانی چون تیج تیز تیگ تیغ نمونه ان است –
    و نیک است بدانیم که گروهی که هم اکنون گوران نامیده میشوند گرمسیرشان در شهرزور بوده –
    ابیزگیه از امیختگی اید و نه بیختن – امیختن و بیختن دش و اخشیج هم هستند –
    واژ را به فروانی در نوشته های دری می توان دید نیاز به واج باباطاهر عریان نیست –
    درباره شیخ میهنه میخوانیم که شیخ گفت سخن بواژ – در شاهنامه و نظامی نیز واژ و برسم بسیار امده – در خانسار نیز گویند بواژ – و در بسیاری جاهای دگر بواژ و واژند بسیار امده – واژه نیز در نوشته های دری بسیار امده
    در نوشته درخت اسوریک یا باید از باشد یا هج -همچنان که شهر را شثر میگفتند و به هیچ روی شتر نمیگفته اند
    واین سروده اهنگین و سنجیده است و به زبان پارسی به ان هار گویند و جا دارد اینگونه درست شود –
    درختی رُست است تَراَو شَثر آسور
    بُنَش خشک است، سرش هست تر
    وَرگش کی نیا ماند، بَرَش ماند انگور
    شیرین بار آورت
    مرتمان وینَی آنم درخت ی بولنت

    بوژ اَواَم نپرت
    کو اج تو اوَرتَرَم پت وَس گونَگ هیر
    اشور و انگور – و هست تر وگونگ هیر هم در پهلوی به یک سنگ گفته میشده – هیر همان خیرخواستگ نیز هیر و خواستگ امده است
    شیرین باراورت
    بوژ اوام نپرت
    همسنگ است

    ؛-شیرین بارآورد – شیرین با اور-
    نمیشود در نپرت هم د گذاشت و هم ت یا د بگذارید و به لهجه تیسفون و سورستان بخوانید یا ت بنهید و به لهجه مردم پهله و پارس انشان و خراسان بخوانید

    همچنین بند نخست هم گمانم اینگونه بوده باشد

    خورشیت ی روشن اُد پُرماه ی بَرازَگ

    روژِندا برازند از تنوار ی اوی درخت

    مُروان ی بامیان (باویان ) اوی وازِند شادیها

    وازِند کبوتر [اُد] فرَشَه‌مُرو ی وسپ [گونگ]

    سراُیند اُد آواژند … کنیگان

    بِستایند [هماگ] پد آواز تنوار ی اوی [درخت]

    اگر اواژ نویسید باید ان از هم اژ باشد و اگر اواز بخوانیم باید ان نیز از باشد

    تنوار نخست تنه است و تنوار سپسین ستایش و افرین است بچم – تنوار هوی درخت – تناور ای درخت تناور ان درخت تناور بادی درختا — میگوید همه باواز درخت را میستایند و میگویند تنوار اوی درخت
    مانند انکه بگویی روشنا میتابد از پشت پروارای قوچ
    و کودکان گویند باواز درشت پروار ای قوچ

    پاسخ

15. تراو امروزه در زبان ممسنی و کهکیلویه است و انرا اوتر گویند در پارسی پهلوی ساسانی و هم در پارسی پهلوی اشکانی انرا تران نیز اورده اند که هم برابر با ان در و هم انسوتر –
    اسورستان را پارسیان سورستان و اثورستان می گفتند و شهرزور و کوهستانهای شمال عراق سورستان نبود – شهرزور از سورستان نبود ان را از پهله میشمردند -شهر بچم ملک است و سریان (سوریان اسوریان ) هزار سال بود که شهر نداشتند –

    پاسخ