اسیبشناسی زبان و خط پارسی
“Хат ва фарҳанг” навиштаи зиндаёд Забеҳи Беҳрӯз аст, ки бахшҳое аз он пештар дар “Порсӣ Анҷуман” дар ду бахш ба дидаи хонандагони арҷманд расид ва акнун пӯйиши (скани) ин наски хонданиро пешкаши шумо гиромиён мекунем. Омоҷи Беҳрӯз аз навиштани ин наск омӯзондани хаттест, ки худ сохтааст ва бар ин бовар буд, ки бо ёдгирии ин хат метавон калиди омӯхтани ҳамаи хутути куҳан ва навро фаро гирифт.
Омадани гӯшиҳои телефунҳои ҳамроҳ ба бозор нуқтаи атфе дар торихи забони форсӣ буд. Ин гӯшиҳо эрониёнро маҷбур кард, то рӯзона чанд сатре бинависанд ва паёмак бифристанд. Забони форсӣ рӯйи ҳеч кадом аз гӯшиҳои аввалия вуҷуд надошт. Финглишнависӣ оғози шикастанависӣ буд. Пас аз он, роёнаҳои нахустин ҳам ба ёрии финглишнависӣ омаданд ва дастикам зоиқаи навиштории як насл аз эрониён дигаргун шуд.
Миршоҳӣ муътақид аст, ки марзҳои ҷуғрофиёиву аҳаммияти масоили сиёсӣ боъис шуда, ки мардуми форсизабони кишварҳои Эрон, Афғонистон, Тоҷикистон ва Узбакистон бо таваҷҷуҳ ба доштани забону адабиёти муштарак аз якдигар дур шаванд.