نامه پهلوانی (خودآموز خط و زبان پهلوی اشکانی، ساسانی) گزارش فریدون جنیدی است که برای نخستین بار در سال ۱۳۶۰ از سوی نشر بلخ، وابسته به بنیاد نیشابور، چاپ‌پخش شد. این مادَیان[=کتاب] با انگیزه آموزش زبان پهلوی به همگان نوشته شده و در آغاز، دبیره‌ی پارسیگ[=پهلوی] و پس از آن دستور زبان پارسیگ آموزش داده شده‌است.
شهربراز: اگر نوشته‌های پارسیگ[=پهلوی] را با واتهای[=حرف‌های] پارسی امروزی ترانویسی کنیم، خواهیم دید که چه اندازه افسانه‌ی «مُرده بودن» این زبان بی‌پایه است. … یکی از پیامدهای پذیرفتن زنده بودن زبان پارسیگ، روی آوردن بیشتر مردم امروز به برماندهای ادبی این زبان و آشنا شدن با آن است. پیامد دیگر، باز شدن گنجینه‌ی این بخش از زبان برای کاربرد در واژه‌سازی در زمینه‌های دانشی و فنی است.
پارسی‌انجمن: در تاجیکستان نخستین یادنامه‌ی ادبی به زبان روشانی، یکی از چند زبان ایرانی خاوری که بیشترِ گویشورانش در بدخشان‌اند، چاپ-پخش شد. این کتاب که «دَرگیلمادک» نام دارد، نمونه‌هایی از سروده‌های مردمی و چامه‌های چامه‌سرایان به زبان روشانی را از پایان سده‌ی ۱۹ تا امروز دربرمی‌گیرد. نویسنده‌ی این کتاب همچنین چند هجویه، داستان و زبانزد و گفت‌وگوی رواگمند در میان مردم روشان را گرد آورده است.
زبان پهلوی، ادبیات و دستور آن نوشته‌ی ژاله آموزگار و زنده‌یاد احمد تفضلی است که زنده‌یاد ایرج وامقی این نبیگ[=کتاب] را در جستار زیر بررسیده و شناسانده است.
فرهنگ انگلیسی- اوستا دستور کاووس‌جی کانگا در ۱۹۰۹ در مومبای هندوستان چاپ شده است و با گذشت بیش از یکسده از چاپ آن، برجسته‌ترین فرهنگ اوستایی است که در دست داریم. نگاه پارسی‌انجمن برای توانمندسازی زبان پارسی از آغاز به سرچشمه‌های پارسی: زبانهای اوستایی و پارسیگ[=پهلوی] بوده است. بنیاد این زبان‌ها یکی است و بایسته است که پارسی از همین سرچشمه‌های جاودانی خود، شاداب و خرم بماند.
یدالله منصوری: کهن ترین فرهنگ‌های برجای‌مانده زبان پهلوی به نام‌های اوئیم ایوک و فرهنگ پهلویک به دوران ساسانیان می‌رسد. وجه تسمیه فرهنگ اوئیم ایوک این است که نخستین سرواژه آن اوئیم، واژه‌ای اوستایی به معنی «یک»، است و در برابر آن ایوک، واژه‌ای پهلوی باز به معنی «یک» آمده است. این یک فرهنگ اوستایی به پهلوی است. در این فرهنگ، ۱۰۰۰ واژه اوستایی به ۲۲۵۰ واژه پهلوی برگردانده شده است.
دادخدا سیم‌الدین‌اف (فرنشین پیشین پژوهشگاه زبان و ادبیات فرهنگستان علوم تاجیکستان): دو پاره شعر از سروده‌های مردم بخارا، که پیشتر موردِتوجه چندی از دانشمندان چون عبدالحسین زرین‌کوب و احمدعلی رجایی قرار گرفته‌بود، بار دیگر در پژوهش تازه‌ای از دکتر علی‌اشرف صادقی بررسی گردیده‌است. این جستار در نقد نظر دکتر صادقی است.
پارسی‌انجمن: «فرهنگ کوچک زبان پهلوی» نوشتهٔ دیوید نیل مکنزی دربردارندهٔ نزدیک به ۴۰۰۰ واژه پارسیگ [= پهلوی] است. مکنزی کوشیده است تا آوانویسی واژه‌ها نزدیک به آوایی باشد که در سدهٔ سوم ترسایی -دوران شکوفایی شاهنشاهی ساسانی- کاربرد داشته است.
بزرگمهر لقمان: «فرهنگ روایت دینی» نوشته‌ای پارسی از سال ۱۰۲۳ یزدگردی (۱۶۵۴ ترسایی) است. «منوچهر سنجانا» -نویسنده‌ی آن- پارسی را خوب نمی‌دانسته و گویا برای یادگیری خود این فرهنگ‌واره را فراهم آورده است.
هر چند کار سنجانا پر از از بدخوانی و بدگیری است و برخی از واژه‌ها را درست نخوانده یا درست اندر نیافته، لیک فرهنگ‌هایی از این دست، نشانگر آیین فرهنگ‌نویسی در بخشی از گستره‌ی شهرآیینی ایرانی (گجرات) و نیز پیوند بهدینان آن پهنه با زبان پارسی در سه-چهار سده‌ی پیش است.
سامان حسنی: زبان پهلوی زبانی است توانمند و نسکهای چندی از این زبان با واژه‌های فراوان به یادگار مانده است. بسیاری از این واژه‌ها وارد زبان پارسی شده‌اند؛ ولی بسیاری دیگر به فراموشی سپرده شده‌اند. با در نگر داشتن چگونگی روند دگردیسی واژه‌ها در گذر از زبان پهلوی به زبان پارسی می‌توان واژه‌های فراموش شده را دوباره در زبان پارسی به کار گرفت و زبان پارسی را توانمند ساخت.