سامان حسنی: یکی از پسوندهای فراموشیده که گاهی نشانه بیشال پنداشته میشود، پسوند نیایی “ان” است. این پسوند بیانگر آن است که یک کس فرزند کیست یا از کدام خاندان است. این پسوند در زبان پارسیگ روایی داشته است، مانند “ان” در پاپکان.
پارسیانجمن: فرهنگ فارسی به فارسی سرمهی سلیمانی، گردآوری تقیالدین اوحدی بلیانی در سدهی یازدهم، دربردارندهی ۵۸۵۰ واژهی کهن و کمتر آشنا و فراموشیدهی پارسی به همراه نامهای کسان، جایها، رودها، کوهها، شهرها، داروها و گیاهان است.
منوچهر فروزندهفرد: دکتر شالچی از پارسیپژوهان بنام است و نوشتارهایی پارسی و شیرین و اندریافتنی مینگارد که برای آشنایی با شیوهی سرهنویسی سودمند تواند بود. وی در این نوشتار به سرچشمههای پارسی سره میپردازد و سرهگرایان را در یافتنِ سرچشمههای واژگان شایسته رهنمونی میکند.
شهربراز: امروزه در زبان پارسی برای نامیدن بخشی از بستر که در زیر جای میگیرد و روی آن میخوابیم واژهی ترکیتبار «دُشک» یا «تُشک» را به کار میبریم. واژهی پارسی همتای «دُشک» که در شاهنامه و دیگر نوشتارهای پارسی کهن به کار رفته است «نِهالین» است که به گونهی «نِهالی» کوتاه شده است…
پارسیانجمن: لهجه بخارایی نوشتهی زندهیاد احمدعلی رجایی بخارایی است که در آن به «اصالت لهجهی بخارایی»، «مختصات دستوری لهجهی بخارایی»، «برخی جملهها و گفتوگوهای روزانه»، «نمونهای از نثر نویسندگان کنونی بخارا» و «نموداری از لغات متداول در بخارا» پرداخته است. این نبیگ نشانگر پیوستگی پارسیزبانان با همزبانانِ همفرهنگی است که از سالها پیش روسها و ازبکها میانشان جدایی انداختهاند.