پارسیانجمن: گرایشِ زبانِ پارسی بهره از کارواژههای آمیخته (فعلهای مرکب) به جایِ کارواژههای ساده (فعلهای بسیط) است. برخی گمان بردهاند که کارواژههای آمیخته «کند و زنجیری» بودهاند که به پایِ زبانِ پارسی زدهاند، هم بدانگه که این ویژگیِ ذاتیِ پارسی بوده و گرایشی که زبانِ ما به باز شدن داشته است.
علیاشرف صادقی، نویسندهی این جُستار، بدین گروه هشدار داده و یادآور شده است: «اصولاً نباید مصدر را با فعل خلط کرد. مصدر یکی از مشتقاتِ فعل است، همانطوری که اسمِ مصدر و صفتِ فاعلی و صفتِ مفعولی چنیناند، اما فعلْ شکلهای صرفشدهای است که دارای شخص و شمار و زماناند و در جمله در نقش گزاره به کار میروند. آنچه در واژگانِ علمی موردِ نیاز است مشتقاتِ اسمی و صفتیِ فعل است نه شکلهای صرفشدهی آن. مشتقاتِ اسمی و صفتیِ فعل جزءِ واژگانِ زباناند و ساختن و وارد کردنِ آنها در واژگان اثری در ساختمانِ دستوریِ زبان ندارد. متخصصان میتوانند از این مقوله هرچه را نیاز دارند بسازند و به کار برند.»
«دربارهی کارواژههای برساخته (فعلهای جعلی)» را از «اینجا» بارگیرید.
دیدگاهی بنویسید.