عباس سلیمی آنگیل:‌ زبان روزنامه‌ها و نوشتار اهل خبر از آغاز دردسرزا بوده و با همین انتقادها تا اندازه‌ای خوانا و رسا شده است. خانلری دربارهٔ واکنش روزنامه‌ها به برخی از نقدهایش از عبارت «جمعی بی‌سروپا و روزنامه‌چی» استفاده می‌کند. این‌ها در دوره‌ای گله و شکایت داشتند که در سنجش با زمان ما روزنامه‌نگاران باسوادتری دست به قلم بودند.

گنجینه‌ نام مردان دربردارنده‌ی بخشهای زیر است: بخش یکم: بزرگی، شکوه (دارای ۱۱۰۹ نام)، بخش‌ دوم: ایران‌زمین (دربرگیرنده‌ی ۶۳۲ نام)، بخش سوم: اندام، روان، جان آدمی (دربردارنده‌‌ی ۵۳۵ نام)، …

پارسی‌انجمن: گنجینه نام (نامهای زیبا و شکوه‌آفرین ایرانی) در دو نبیگ نامهای زنانه و مردانه فراهم شده است.

این دو گنجینه‌ دستاورد پژوهشی «پاسداران فرهنگ ایران» است که با آماج «ایرانی بیندیش، ایرانی بنگار، ایرانی بزی» این نامها را گرد آورده‌اند.

گنجینه‌ نام زنان دربردارنده‌ی بخشهای زیر است …

کورش جنتی: ما در زبان پارسی از پیش واژۀ «جانور/ حیوان خانگی» را داشته‌ایم، با همۀ این به نگر می‌رسد این واژه نتوانسته پَنامی (مانعی) برای کاربرد روزافزون واژۀ «پِت» شود. شاید بتوان گفت اگر زبان‌آگاهی، انگیزه و شور پارسی‌گویی در میان مردم بالاتر از اینی بود که هست واژۀ «پِت» هرگز به زبان پارسی اندر نمی‌شد و نمی‌توانست پادکام (به‌رغم) واژۀ «حیوان خانگی» راهی در زبان پارسی‌زبان پیدا کند.

دکتر محمّد جواد مشکور: در این گفتار کوشیده‌ام از روی مدارک تاریخی و محکم و دنیاپسند که سلسله روایات آنها از قرن‌ها پیش تا به امروز ادامه داشته است، تاریخچۀ نام واقعی «خلیج‌ فارس» را ارائه کنم.

پارسی‌انجمن: واژه‌ی «درود» در زبان پارسی نو، که به معنای «سلام» به‌کار می‌رود، ریشه‌ای کهن در زبان‌های ایرانی و هندواروپایی دارد. در نوشته‌های پارسیگ (پارسی میانه)، ریختهایی مانند [drōd]، [drōdag]، [drōdīh] و … به معنای «سلامتی، تندرستی» دیده می‌شوند. این واژه‌ها همگی به ریشه‌ی اوستایی drvatāt بازمی‌گردند که به معنای «تندرستی، سلامت، استواری» است.

پارسی‌انجمن: «خطِ پهلوی» نوشته‌ی التفاتِ عبدی‌زاده است. بخشهای این نبیگ چنین‌اند: «پیشگفتار، درآمدی بر زباشناسی، زبانهای ایرانی، خط (دبیره)، خطِ میخی، خطِ پهلوی، خطِ اوستا، خطِ زبانِ پارسی، ساختمانِ واژگانِ پارسی، چگونگیِ واجهای پارسی، هزاورش، اعدادِ پارسی، چکیده‌ای از دستورزبانِ پارسی، گزیده‌ی متنِ پهلویِ مینوی خرد، گزیده‌ی متنِ پهلویِ اندرزِ مارسپندان، گزیده‌ی متنِ پهلویَ کارنامه‌ی اردشیرِ بابکان و واژه‌نامه».

مهدی تدینی:‌ «مردمی‌ترین» مدرسه‌ای که در ایران ساخته شد، بدون کمک علمای دین و نهادهای دولتی، مدرسۀ رشدیه بود. پرسشم این است که رشدیه در مدرسه‌هایی که در ایروان و تبریز ساخت، «به» چه زبانی تدریس می‌کرد؟ روزی که رشدیه مدرسه‌اش را در ایروان تأسیس کرد، آن کسی که قرار بود نیم‌قرن بعد رضاشاه شود، طفلی چهار پنج ساله بود. آیا رشدیه دچار شووینیسم بود؟ ایرانشهری و ناسیونالیست بود؟ شاید هم زنده‌یاد رشدیه چهل سال قبل از موسولینی فاشیست بوده! چنین حرف‌هایی حتی در قالب طنز هم شرم‌آور است. رشدیه همان کاری را کرد که از گذشته‌های دور در ایران می‌شد.

از دیرباز زبان فلسفه در کشور ما بسیار با واژگان بیگانه درآمیخته است. امروز این درآمیختن بیش‌تر با زبان‌های انگلیسی و عربی است. در روزگار ما بسیاری از مترجمان کتاب‌های فلسفی خود را به رنج نمی‌اندازند و واژگان تازه‌درون‌شده به فلسفه را به همان سان که هست، بیش‌تر به گونه‌ی انگلیسی، به زبان فلسفی می‌آورند.
در این نوشته می‌خواهیم برخی برابرنهادهای پارسیِ «فلسفه‌ی علم» نوشته‌ی الکساندر برد با گردانش ساسان مژده را بیاوریم.

پارسی‌انجمن: «فرهنگ گویشی خراسان بزرگ» گردآورده‌ی امیر شالچی است.
در گویش خراسان واژه‌های رسا و زیبا و سودمندی به چشم می‌خورند که امروز هم می‌توانند به کار آیند بر پرباری زبان بیفزایند. فرهنگ گویشی خراسان بزرگ به همین انگیزه‌ فراهم آمده است.