دسته: زبانهای ایرانی

پارسی‌انجمن: «خطِ پهلوی» نوشته‌ی التفاتِ عبدی‌زاده است. بخشهای این نبیگ چنین‌اند: «پیشگفتار، درآمدی بر زباشناسی، زبانهای ایرانی، خط (دبیره)، خطِ میخی، خطِ پهلوی، خطِ اوستا، خطِ زبانِ پارسی، ساختمانِ واژگانِ پارسی، چگونگیِ واجهای پارسی، هزاورش، اعدادِ پارسی، چکیده‌ای از دستورزبانِ پارسی، گزیده‌ی متنِ پهلویِ مینوی خرد، گزیده‌ی متنِ پهلویِ اندرزِ مارسپندان، گزیده‌ی متنِ پهلویَ کارنامه‌ی اردشیرِ بابکان و واژه‌نامه».

در این رایاپخش (پادکست)، مانیِ پارسا با همراهیِ شهریارِ صیامی، با سر زدن به گوشه و کنارِ آذربایجان و نوشته‌های کهن، چند و چون زبانِ کهنِ آذربایجان را بررسیده‌اند و نشان داده‌اند که این زبان که در روزگاری دراز و تا پیش از ترک‌تازیِ ترکی زبانِ آذربایجانیان یا آذریها بوده، چه ویژگیها داشته است.

در این گفت‌وگوی حشمت رئیسی با گارنیک آساتوریان، او به پدیده‌ی قوم‌گرایی در ایران و موضوع زبان مادری می‌پردازد و در آغاز روشن می‌کند که بسیاری از دیدگاههای کژی که درباره‌ی ایران هست به علت سوء تفاهم در اصطلاحاتی مانند اقلیت/ اکثریت، قوم و … است.

بزرگمهرِ لقمان: دیوید نیل مکنزی، استادِ نامیِ زبانهای ایرانی، بدین جای، با روشی دانشی، نه تنها بر چند و چونِ زبانهای کردی و جایگاه و پیوندشان با دیگر زبانهای ایرانی پرتو ‌افگنَد که ساخته‌های دروغین درباره‌ی تبار و زبانِ کردان را هم بر‌نماید.

پارسی‌انجمن: «فرهنگِ ایرانِ باستان» گردآوردی از جستارهای گرانسنگِ استادِ زنده‌یاد ابراهیمِ پورداود –ایرانشناس، اوستاشناس و استاد فرهنگ و زبانهای کهنِ ایرانی- است که همان گونه که از نامِ نبیگ برمی‌آید، روشنگری‌ای است دانشی در زمینه‌ی واژه‌های پیونددار با فرهنگِ ایرانِ کهن.

پارسی‌انجمن: «آریامهر» پژوهشی است تیزنگرانه و باریک‌بینانه در زمینه‌ی برنامهای (القابِ) پادشاهانِ ایران از استادِ زنده‌یاد دستور (دکتر) صادقِ کیا -استادِ پیشینِ دانشگاهِ تهران و فرنشینِ فرهنگستانِ زبانِ ایران.

شهربراز: یکی از تیره‌های ایرانی که در قفقاز زندگی می‌کنند و هزاران سال است که آیین و زبان باستانی خود را پاس داشته‌اند تیره‌ی ایرانی «آس» یا اوس است. آس‌ها به دو گروه «ایرون» (Iron) و «دیگورون» (Digoron) بخش می‌شوند. زبان آنان هم ایرون گفته می‌شود و دو گویش دارد به نام‌های دیگور (Digor) و ایرون (Iron).

پارسی‌انجمن: «فرهنگِ پهلوی» گردآوری و نوشته‌ی بهرامِ فره‌وشی است که استادِ زنده‌یاد ابراهیم پورداود بر آن پیشگفتار نوشته‌اند.
هر چند نزدیک به شست سال از چاپ این فرهنگ می‌گذرد و تا اندازه‌ای رنگِ کهنگی به خود گرفته است، با همه‌ی این هنوز سودمندیهای خود را دارد.