پارسیانجمن: «فرهنگِ پهلوی» گردآوری و نوشتهی بهرامِ فرهوشی است که استادِ زندهیاد ابراهیم پورداود بر آن پیشگفتار نوشتهاند.
هر چند نزدیک به شست سال از چاپ این فرهنگ میگذرد و تا اندازهای رنگِ کهنگی به خود گرفته است، با همهی این هنوز سودمندیهای خود را دارد.
پارسیانجمن: فرهنگستان ۱۳۱ نبیگِ (کتابِ) آموزشیِ زبان و ادبِ پارسی، از سالِ ۱۳۰۰ تا ۱۴۰۰، را با نامِ «گنجینهی کتابهای درسیِ زبان و ادبیاتِ فارسی» گردآوری و در تارنمایش بارگذاری کرده است.
پارسیانجمن: دبیره چهرهی نوشتاری زبان است و اگر هر کس بر آن باشد که در این زمینه ساز خود را بزند آشفتگی به کارِ زبان راه خواهد یافت.
در این راستا، پارسیانجمن هر چند بر «دستورِ خطِ فارسی»ِ فرهنگستان خردههایی دارد، لیک برایِ پیشگیری از آشفتگی در پهنهی نوشتاری هم از این شیوهی فرهنگستان پیروی میکند و هم پیروی از آن را به هر آن کس که به پارسی مینویسد، سفارش میکند.
پارسیانجمن: «جادهی ابریشم» را زندهیاد علیِ مظاهری در ۱۹۸۳ به زبانِ فرانسه چاپ کرد که چندی پس از آن ملکناصرِ نوبان آن را به پارسی برگرداند. مظاهری در پژوهشهای تاریخیاش، نگاهی باریکبینانه به زبان داشت و واژههای کهنِ پارسی را برمیکشید و به جستوجوی کارواژههایی در نوشتههای کهنِ پارسی میپرداخت که در پارسیِ امروزی کاربردی ندارند. او واژهسازیهای فرهنگستان را نمیپسندید و کوششِ او، بیشتر، در زنده کردن واژههای بازیافته از نوشتههای کهن بود.
پارسیانجمن: پارسی، با پیشینهی ۲۶۰۰ سال نویسایی، نه تنها از کهنترین زبانهای زندهی جهان است و گنجینهای شگفت از فرهنگ و دانش جهانیان بدان آفریده شده که تواناییِ شگرفی هم در واژهسازی دارد – تا آن جای که بر پایهی شمارشِ استاد محمودِ حسابی، در پارسی تنها با بهره از وندها میتوان بیش از ۲۲۶ هزارهزار (میلیون) واژه ساخت.
پارسیانجمن: «آذرِ استروشنی یا شمشیرِ اسپارتاکوس» داستانی تاریخی است که قهرمانش آهنگری به نامِ «آذر» از «استروشن» است که در زمانِ اشکانان میزیسته. آذر را دستِ سرنوشت به جنگهای گوناگون در آسیای میانه و چین میکشاند و سپس به بردگی گرفتار میآید و بازرگانانِ یونانیِ راهِ ابرایشم او را در شهرِ رم میفروشند. آذر در شورشِ بردگان روم در کنارِ اسپارتاکوسِ نامی میجنگد و سپس هم شهروندِ افتخاریِ امپراتوریِ روم میشود.
پارسیانجمن: آن چه در «واژهنامهی ۶۷ گویشِ ایرانی» آمده دستاوردِ سالها کارِ خستگیناپذیرِ زندهیاد دستور (دکتر) صادقِ کیا است. کیا که استادِ پیشگامِ پژوهشهای گویششناسی بود، در سالِ ۱۳۴۰، نبیگِ ارزشمندِ «راهنمای گردآوریِ گویشها» را چاپ کرد که راهنمای سودمندی برایِ پژوهشگرانِ گویشی در سراسرِ ایران بود و هنوز هم بهترین کاری است که در این زمینه شده.
فریده رازی: «چه بهتر که بکوشیم به زبانِ گذشتهی خود تا آن جا که شدنی است بازگردیم و واژههای زیبا و سادهای را که درخورِ فهمِ گروه بیشتری از مردم است و از یاد رفته، از نوشتههای باارزش پیدا کنیم و آنها را زنده گردانیم و زبانِ زیبای پارسی را پربارتر و گستردهتر سازیم. هر چه واژه بیشتری داشته باشیم، زبان تواناتر، نوشتن زیباتر و بازگو کردنِ مفاهیم آسانتر خواهد شد.»
پارسیانجمن: دستور (دکتر) صادقِ کیا استادِ پیشینِ زبانِ پارسیگ (پهلوی) در دانشگاهِ تهران و فرنشینِ فرهنگستانِ زبانِ ایران بود. او در این دفتر واژههایی که به عنوانِ واژهی پهلوی در هشت واژهنامهی فارسی یاد گردیده گردآوری کرده است و در پایانِ آن آگاهیهایی که دربارهی زبانِ پهلوی در برخی از این واژهنامهها آمده به گونهی پیوستی با نامِ «آگاهیهای پراگنده دربارهی زبانِ پهلوی» افزوده است.
پارسیانجمن: از روزگارانِ دور در سرزمینِ پهناورِ ایران گویشهای ایرانیِ فراوانی بودهاند که امروزه بسیاری از آنها از میان رفتهاند و نشانهای هم از آنها بر جای نمانده است. امروزه نیز، با شتابِ دگرگونیها، گویشهای ایرانیِ فراوانی در آستانهی نابودیاند.
بومِ بختیاری و استانِ لرستان، با کوههای سر بر آسمان ساییده، گذرگاههای تنگ و مردان و زنانِ دلیر، کمتر تازش دشمنان و بیگانگان را به خود دیده و کموبیش گویشِ آنان دستنخوردهتر مانده است.