پارسیانجمن: آن چه استاد معین در دههی ۳۰ انجامید و به پایان رساند، این پنج نبیگِ(کتابِ) دستور است: ۱. «قاعدههای جمع در زبانِ فارسی» (۱۳۳۱)؛ ۲. «اسمِ مصدر، حاصلِ مصدر» (۱۳۳۲)؛ ۳. «اضافه، بخشِ نخست» (۱۳۳۲)؛ ۴. «اضافه، بخشِ دوم» (۱۳۳۰)؛ ۵. «مفرد و جمع، معرفه و نکره» (۱۳۳۷).
پارسیانجمن: استاد محمدِ معین بر آن بود که یادداشتهای دستوریِ خویش را گرد آورد و آن را در برنامهای سامامند به نامِ «طرحِ دستورِ زبانِ فارسی» یکبهیک چاپ کند تا در انجام دستورِ فراگیرِ زبانِ پارسی را، چنان که خود بدان رسیده بود، بنویسد که زندگیِ کوتاهش این زمان را بدو نداد.
پارسیانجمن: بردسیر در نیمروزِ(جنوبِ) کرمان جای دارد و همسایه با شهرستانهای رفسنجان، سیرجان، بافت و جیرفت است. گویا بنیادِ این شهر را اردشیرِ بابکان نهاده و در زمانِ ساسانیان «وِهاردشیر» نام داشته است. از این شهر بزرگانی چند چونان میرزا آقاخانِ کرمانی برآمدهاند.
آن چه در این «واژهنامهی گویشِ بردسیر» فراهم شده واژههایی است که دههها پیش در بردسیر کاربرد داشته، ولی امروزه کموبیش بیشترِآنها فراموش شدهاند.
پارسیانجمن: «فرهنگِ شاهنامه» نوشتهی صادقِ رضازادهی شفق (زادهی ۱۲۷۴ در تبریز – درگذشتهی ۷ شهریور ۱۳۵۰ در تهران) پژوهشگر، گردانشگر و سیاستمدارِ نامی است.
رضازادهی شفق کوشیده است تا واژههای دشوارِ شاهنامه را در فرهنگِ خود به دست دهد. در این میان، همچنین به ریشهی برخی از واژهها نیز پرداخته و کوشیده است تا برایِ هر واژه گواههایی از سرایندگانِ دیگر بیاورد.
پارسیانجمن: یکی از خویشکاریهای فرهنگستانِ زبانهای ایران نمونهبرداریِ همهسویه از گویشهای ایرانی بود. در این راستا کوشش شد تا از شمارهی گویشهای ایرانی، شمارهی سخنگویانِ هر یک از این گویشها، سرزمین و پراکندگیِ هر یک از گویشهای ایرانی و ویژگیهای بنیادیِ هر یک از آنها آگاهیهایی درخور گردآوری و نوشته شود. در این برنامه بود که این نبیگ (گویشهای پیرامونِ کاشان و محلات) سامان یافت و …
پارسیانجمن: تا زمانی که دبیرهی پارسی به تاجیکستان بازگردد، بازگشتی که آرزوی پارسیزبانانِ جهان است، چارهای جز سامان دادن به دبیرهی سیریلیکِ کنونی که پارسیِ فرارود را با آن نویسند نیست.
شیوهنامهی زیر، دستورِ نگارشِ زبانِ پارسی به دبیرهی سیریلیک است که در سومِ سپتامبرِ سالِ ۱۹۹۸ به تصویبِ جمهوریِ تاجیکستان رسیده است.
پارسیانجمن: «واژههای معرب در منتهی الاربِ» گردآوریِ صادق کیا، استادِ پیشینِ دانشگاهِ تهران و فرنشینِ فرهنگستانِ زبانِ ایران در زمانِ محمدرضاشاه پهلوی، است.
استاد کیا در پیشگفتار چنین نوشته است: «معرب واژهای است که از زبانی دیگر به زبانِ عربی راه یافته باشد، خواه به همان صورتِ اصلی به کار رفته باشد خواه در آن دگرگونی پدید آمده باشد. این گونه واژهها در عربی فراوان است …
پارسیانجمن: از نامهی فرهنگستانِ ایران، به سردبیریِ حبیب یغمایی، در سالِ نخست چهار شماره، در سالهای دو و سوم هر سال دو شماره و در سالهای چهارم و پنجم هر سال یک شماره، و رویهمرفته ۱۰ شماره، چاپ شده است که اینک «پارسیانجمن» آن را دسترسِ خوانندگان نهاده است.
پارسیانجمن: نامهی فرهنگستان گاهنامهی فرهنگستانِ ایران بود؛ فرهنگستانی که در ۲۹ اردیبهشتماهِ ۱۳۱۴ به فرمانِ رضاشاه در راستای پاسداری و پالایشِ زبان و دبیرهی پارسی بنیاد گذاشته شد و تا سالِ ۱۳۳۳ کوششهای خود را دنبال کرد.
پارسیانجمن: «فریتز ولف»، زبانشناسِ آلمانی، نویسندهی فرهنگِ گرانسنگِ شاهنامهی فردوسی (Glossar zu Firdosis Schahname) است؛ فرهنگی که با گذشتِ سالیانی بسیار هنوز هم نه تنها ابزارِ دست هر شاهنامهپژوهی است که یکی از برجستهترین کارهایی است که بر شاهنامهی فردوسی انجام شده.