پارسیانجمن: در این فهرست نزدیک به دو هزار کارواژهی سادهی پارسی آمده و این خود به روشنی نادرست بودن سخنِ آنانی را که میگویند پارسی چندسد کارواژهی ساده بیشتر ندارد مینمایاند؛ هرچند که توانمندی یک زبانْ پیوندی با شمارِ ریشههای کارواژههای آن ندارد و زبانی چون پارسی به آسانی میتواند از واژهها کارواژه برسازد.
پارسیانجمن: برهان قاطع را محمدحسینبنخَلَف تبریزی، نامدار به برهان، در ۱۰۶۲ اسلامی در حیدرآباد دکن با افزون بر ۲۰ هزار درآیه[=مدخل] نوشته و به پایان برده است. نویسنده کوشیده که فرهنگی همهسویه فراهمد و زینرو، پایهی فرهنگ خویش را بر واژهنامهها و فرهنگهای گوناگونی نهاده است. او خود از چهار نبیگ فرهنگ جهانگیری و مجمعالفرس و سرمه سلیمانی و صحاح الادویه به وَرنام[=عنوان] سرچشمههای خویش یاد کرده است.
پارسیانجمن: دستور خط فارسی که برآیند کوششهای فرهنگستان زبان و ادب فارسی است، دفتری است که هر نویسندهای را نیاز بدان افتد.
گفتنی است که بر این دفتر میتوان خردههایی دانشیک گرفت و آن را نپسندید و شیوهنامهای نو درانداخت، لیک در پرسمان دبیره چیزی که بیش از هر چیز بایسته است، دوری از آشفتگی و کوشش اندر همگرایی بیشتر کسانی است که بدان دبیره مینویسند.
فرهنگ معین، نوشتهی زندهیاد دکتر محمد معین، یکی از فرهنگهای برجستهی واژههای فارسی است که برای نخستینبار در سال ۱۳۵۰ پس از درگذشت استاد معین به کوشش دکتر جعفر شهیدی از سوی امیرکبیر در شش پوشینه چاپ شد.
پارسیانجمن: پیشینهی فرهنگِ اوستایی به پارسیگِ «اوئیم ایوک» به روزگار ساسانیان میرسد. «اوئیم» در اوستایی، همانْ «ایوک» پارسیگ[=پهلوی] و همانْ «یک» پارسی است. نامگذاری فرهنگ نیز زینروست که با همین درآیه میآغازد. در ۲۷ دَرِ[= باب] این فرهنگ، برای ۱۰۰۰ واژهی اوستایی ۲۲۵۰ همارزِ پارسیگ آمده است. این فرهنگ را هوشنگجی جاماسپجی به چاپ رسانده است.
دستور جامع زبان فارسی نوشتهی استاد زندهیاد عبدالرحیم همایونفرخ کاشانی – هموند فرهنگستان نخست – است که چاپ سوم آن که هفت دفتر در یک دفتر است به کوشش فرزند وی زندهیاد دکتر رکنالدین همایونفرخ به چاپ رسیده و سالها یگانه سرچشمهی دستور زبان فارسی بوده است.
پارسیانجمن: ناصح ناطق در زبان آذربایجان و وحدت ملی ایران به زبان کهن آذربایجان، آذری، که پیش از ترکیْ زبان آذربایجانیان بود، پرداخته و دنبالهی پژوهشهای زندهیادان احمد کسروی، یحیی ذکاء، عبدالعلی کارنگ و منوچهر مرتضوی را پی گرفته است. گفتنی است که همهی پژوهشگران نامبرده که در زبان باستان آذربایجان پژوهیدهاند خود آذربایجانیاند.
دستور معاصر زبان دری نوشتهی زندهیاد محمدنسیم نگهت سعیدی است که نخستین بار در سال ۱۳۴۶ خورشیدی در کابل چاپ شد. این دستور میان دستورنویسیهای ترادادی[=سنتی] و نوین جای میگیرد.
«فرهنگ بیست هزار» پژوهش دکتر ضیاءالدین هاجری از هموندان انجمن دانشوران پارسیانجمن است. نویسنده در این فرهنگ کوشیده تا برای بیست هزار واژهای که به زبان پارسی راه یافته و در گفتار بسیاری از دستاندرکاران جا افتاده است، همارزهایی دهد. گفتنی است که این پژوهش واژههای بیگانهی فرنگی و نه تازی را دربردارد.
«گنجواژه» گردآوری «واسپوهر» است و کاربری این واژهنامه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﺳﺮهﮔﺮاﯾﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﯾﺎی واژهﻫﺎی ﭘﺎرسی و ﻫﻤﺘﺮازﻫﺎی ﭘﺎرﺳﯽِ بیگاﻧﻪ واژﮔﺎناﻧﺪ. پارسیانجمن بی هیچ داوریای دربارهی این واژهنامه آن را دسترس پژوهندگان زبان پارسی میگذارد، تا خود بخوانند و داوری کنند.