مسعود ارشادیفر و مهران ارشادیفر- پسوندها و پیشوندها از گوشههای بنیادی و واژهساز زبان پارسی هستند که همواره در پژوهشهای دستوری از جایگاه ویژهای برخوردار بودهاند. دو پسوند “ل” و “ال” در زبان پارسی کاربرد گستردهای داشتهاند؛ ولي شوربختانه هیچ کسی در این دورهی درازی که از نگارش دستور زبان پارسی میگذرد، چشمی به آنها نداشته است.
در زمینهی واژهسازی علمی و فنی نیاز به گسترش دامنهی واژگان زبان پارسی کنونی داریم. نه تنها واژگان بلکه باید وند (پیشوند و پسوند)های بیشتری را هم به دستگاه واژهسازی بیافزایم. وگرنه مجبور میشویم که برای چند پیشوند به کار رفته در واژههای بیگانه، یک پیشوند پارسی را به کار ببریم. …
«مسعود ارشادیفر» و «مهران ارشادیفر» در این جستار بر این باورند که دستور زبان پارسی هنوز نتوانسته است این توان را برای پارسیزبانان فراهم آورد که در ساخت واژههای تازه از آن بهره بجویند. اگر این دستور میتوانست ساختار زبان را در اندیشه پارسیزبانان نهادینه کند، اندیشمندان، هنگامی که با واژههای نو روبرو میشدند، در دم واژهی پارسی برابر را میساختند. آنان در این گفتار تلاش کردهاند تا ریشهی این سستیها را بازشناسی کنند و نمونههایی از این بدآموزیها را بنمایانند.