
پارسیانجمن: «اروندرود» نوشتهی استادِ زندهیاد بهرامِ فرهوشی است.
این جستار چنین آغاز شود که «از آن روزگار که بنیادِ شاهنشاهیِ ایران گذاشته شد و سرزمینِ آشور به دست ماد و سپس بابل به فرمانِ کورشِ بزرگ گشوده گشت، اروندرود یا دجله همواره مایهی آبادانیِ سرزمینهای غربیِ شاهنشاهیِ ایران بود و با بندهایی که ایرانیان بر فرات و دجله ساختند، این بخش از شاهنشاهیِ ایران از بارورترین و زرخیزترین بخشهای ایرانِ کهن گشته بود و در کرانهی پرنعمتِ این رود، در درازای چندین سده، تیسپون، این نیرومندترین پایتختِ روزگارِ کهن، برپا بود و پادشاهانِ ساسانی از این شهر شاهنشاهیِ بزرگ و گستردهی خود را در شرق و غرب فرمان میراندند. این سرزمین تا هنگامی که به دست ایرانیان بود یکی از زیباترین جاهای رویِ زمین بود، آن گونه که تاریخنویسانِ رومی که از سرزمینهای سرسبزِ مدیترانه بدین سو آمده بودند این بخش از خاکِ شاهِ بزرگ را چنان آباد و سرسبز و خرم یافتهاند که با شگفتی ازش یاد کردهاند و در نوشتههای خود آن را چونان بهشت گفتهاند.»
با این پیشگفتار استاد فرهوشی به خاستگاهِ اروندرود یا دجله و سرچشمهی اروندرود و ریشهشناسی واژههای پیونددار با آن و نیز به واکاویِ برخی برماندهای تاریخی در این باره پرداخته است.
ایشان همچنین به واژهی «عبادان» پرداخته و نشان داده که چگونه این واژه عربیشدهی «اُپاتان» است که بخشِ نخست آن ō به چمِ(معنیِ) آب است و بخشِ دیگرِ آن pāt از ریشهی پاییدن و واپسینبخش آن هم پسوندِ نسبتِ ān است و رویِ هم رفته، «اُپاتان» به چمِ جایی است که در آن جای از آبِ دریا و رود پاسبانی میکنند و آن را میپایند و این ساخت را در نامهای دیگر، مانندِ آتورپاتکان، هم بینیم.
اروندرود را در «این جای» بخوانید.
آگاهی: برای پیوند با ما میتوانید به رایانشانی azdaa@parsianjoman.org نامه بفرستید. همچنین برای آگاهی از بهروزرسانیهای تارنما میتوانید هموندِ رویدادنامه پارسیانجمن شوید و نیز میتوانید به تاربرگِ ما در فیسبوک یا تلگرام یا اینستاگرام بپیوندید.






دیدگاهی بنویسید.