
بارگیریِ «پارسیِ نغز» گردآوریِ حکمت
پارسیانجمن: «علیاصغر حکمت» که ادبدانی برجسته و نویسندهای نامدار بود، نبیگی[=کتابی] دارد به نامِ «پارسیِ نغز»، که اندرش نمونههایی از سرهنویسیِ بهنجار و آیینمند را فرادست خواستاران نهاده است.
پارسیانجمن: «علیاصغر حکمت» که ادبدانی برجسته و نویسندهای نامدار بود، نبیگی[=کتابی] دارد به نامِ «پارسیِ نغز»، که اندرش نمونههایی از سرهنویسیِ بهنجار و آیینمند را فرادست خواستاران نهاده است.
پارسیانجمن: «شاهنامه» کارنامهیِ سپندِ ایرانیانِ باستان، گرانسنگترین و پرارجترین نوشتهیِ پارسی و یکی از والاترین و بزرگترین نوشتههایِ ادبی جهان است. جز اینها، شاهنامهخوانی و شاهنامهپژوهی راهی بس شیرین است برایِ هر آن کس که خواستارِ آشناییِ ژرفپایه با تاریخ و فرهنگِ ایرانزمین و نیز پارسینویسیِ بهنجار و آیینمند است.
پارسیانجمن: در سالِ ۱۳۲۷، سید حسن تقیزاده سخنانی دربارهیِ زبانِ پارسی و تاریخِ ایرانِ باستان راند که نه تنها پشتوانهای دانشی نداشت که سخت یاوه و ایرانستیزانه هم بود؛ سخنانی همچون نبود دانش و فرهنگ و ادب در ایران باستان(!) و … . صادق هدایت که جانی ایرانی و دانشی فراخ داشت، پاسخی دانشی بدین ژاژخاییها نوشت، که پرویز ناتل خانلری آنها را سالها پس از آن چاپخش کرد.
بزرگمهرِ لقمان: از کهنترین نبشتههای بر جای مانده از زبانِ پارسی (از ۲۶۰۰ سالِ پیش) تا به امروز، پارسیگویان زبانِ خویش را «پارسی» میخواندهاند؛ چونان که در زمانِ هخامنشیان «پارسه»، به روزگارِ ساسانیان «پارسیگ» و پس از تازش «پارسی» میگفتهاند.
پارسیانجمن: «فرمانهایِ شاهنشاهیِ هخامنشی» گنجینهای گرانسنگ از واژههایِ زبانِ آریایی یا پارسیِ باستان است؛ زبانی که پارسیِ امروز دنبالهیِ آن به شمار میآید.