پارسیانجمن: آذرکیوان، در سدهی شانزدهمِ ترسایی، همراه با شماری از پیروانِ خود از ایران به هند رفت و در پتنه جاگیر شد.
او و پیروانش نبیگهایی(کتبی) به زبانی ساختگی که آن را زبانِ آسمانی میپنداشتند، با واژههایی مندرآوردی، نوشتند که یکی از آنها دساتیر نام دارد و دربردارندهی ۱۶ نامه است که به پیامبرانی ساختگی از مهاباد و جیافرام تا ساسانِ پنجم بازبسته شده است.
این ۱۶ نامه را ساسانِ پنجم که پیامبرِ شانزدهم و همروزگار با خسروپرویز دانسته شده به پارسیِ نو آمیخته با واژههای ساختگی گردانده و گزارش کرده است. از بندِ ۳۱ نامهی ساسانِ پنجم روشن میشود که این نبیگ پیرامونِ سالِ ۱۰۰۰ اسلامی نوشته شده است.
واژههای این زبانِ شگفت و ساختگی در پندارِ گروهی از فرهنگنویسانِ هندی و ایرانی واژههایی پارسی یا پارسیِ باستانی گمان برده شده و اندر نبیگهای آنان راه یافتهاند.
نخستین فرهنگی را که واژههای دساتیری و آذرکیوانی درش اندر شده برهانِ قاطع میدانند، لیک علیاشرف صادقی اندر جستارِ «آیا همهی لغات دساتیری برساختهی پیروانِ آذرکیوان است؟» نشان دهد که فرهنگِ موید الفضلا از محمدبن لادِ دهلوی که در سالِ ۹۲۵ اسلامی گردآوری شده و این مَهروز نه تنها ۷۵ سال پیش از نوشتن دساتیر است که ۱۷ سال پیش از زایشِ آذرکیوان هم هست.
این جُستار را از «این جای» بارگیرید.
آگاهی: برای پیوند با ما میتوانید به رایانشانی azdaa@parsianjoman.org نامه بفرستید. همچنین برای آگاهی از بهروزرسانیهای تارنما میتوانید هموندِ رویدادنامه پارسیانجمن شوید و نیز میتوانید به تاربرگِ ما در فیسبوک یا تلگرام یا اینستاگرام بپیوندید.
دیدگاهی بنویسید.