اکثریت اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی با مخالفت در موضوع آموزش به زبان مادری به وسیله آموزش و پرورش در استان‌ها که اخیرا از سوی دولت اعلام شده است، این مسئله را تهدیدی جدی برای زبان فارسی و یک توطئه برای کمرنگ کردن این زبان عنوان کردند.
به گزارش مهر، محمدعلی موحد تبریزی، عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی گفت: دولت باید از مداخله مستقیم در آموزش زبان‌های محلی و بومی خودداری کند. ما زبان معیاری داریم که زبان رسمی ماست. اگر دولت بخواهد آن را فراموش کند و به حوزه زبان‌های محلی وارد شود، کار ما زار است.
محمد دبیرمقدم، دیگر عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز گفت: آنچه اهمیت دارد پژوهش و کار علمی انجام دادن روی این زبان‌هاست. بسیاری از آن‌ها دارای گونه‌ها و گویش‌های متعددی هستند که اگر قرار باشد یکی را برای آموزش انتخاب کنیم، مطمئنا با مسائل و مسائل زیادی همراه خواهیم شد.
بهاءالدین خرمشاهی دیگر عضو فرهنگستان نیز با اشاره به موضوع مورد توجه دبیر مقدم گفت: دولت باید حدود زبان مادری را تایید کند و بگوید تا چه اندازه‌ای و به چه شکلی این مسئله باید آموزش داده شود.
سلیم نیساری تبریزی دیگر عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز در این نشست گفت: عده‌ای فکر می‌کنند علاقه به یک قومیت، یعنی تحصیل با زبان آن قوم؛ اما این موضوع بسیار خطرناک است.
فتح‌الله مجتبایی دیگر عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی نیز در این نشست موضوع آموزش زبان مادری در کشور را امری وارداتی نامید و گفت: شک ندارم که این موضوع از خارج به ایران آمده است. قبل از این در هندوستان نیز این مسئله توسط انگلستان تجربه شد و امروز هم انگلستان و کشورهای شمالی ما هستند که می‌خواهند این مسئله را به ایران وارد کنند. وی ادامه داد: بهترین وسیله برای عقب نگه داشتن یک ملت بی‌توجهی به زبان آن است اگر بخواهیم زبان‌های مادری‌مان را به عنوان زبان علمی و آموزشی به کار ببندیم به طور حتم به گذشته برگشت خواهیم داشت و این موضوع خطرناک است و از آن بوی توطئه می‌آید.
جستارهای وابسته
نگاهی به کوتاه‌شدنِ واژه‌ها در گویش‌های روستایی سامان حسنی: از نکته‌هایی که در گردآوری گویش‌های روستایی باید بدان پُرنگر بود همانا کوتاه‌شدنِ واژه‌هاست که در این جستار به آن می‌پردازم. کوتاه‌شدنِ واژه‌ها به چند دیسه روی می‌دهد. یکی ترادیسش واک‌هایِ با آوای بلند (آ، ای، او) به واک‌های با آوای کوتاه (ـَ ، ـِ ، ـُ) است. دیگری افتادن واک‌هاست. سدیگر، افتادن واک پایانی واژه‌ها است […]
درباره‌ی واژه‌ی «فرهنگستان» پارسی‌انجمن: «فرهنگستان» نوشته‌ی استادِ زنده‌یاد ابراهیم پورداود است.
استاد پورداود در این جُستار واژه‌ی فرهنگستان را به «فر»، «هنگ» و «ستان» شکافته درباره‌ی هر بهر سخن گفته، نیز پیشینه‌ی این واژه را در پارسیگ (پهلوی) برنموده […]
فرهنگ علوم انسانی؛ گفت‌وگو با داریوش آشوری ۱ داریوش آشوری در گفت‌وگو با مهدی جامی: من هوادارِ به کار بردنِ واژه‌هایِ اصیلِ فارسی‌ام که به ضربِ قلمِ منشیانِ درباری و «علما» و «فضلا» جای خود را بی‌هوده به سیلِ واژه‌های عربی‌تبار سپرده اند. از واژه‌هایِ عربی‌تبار آنچه را که ضروری باشد به کار می‌برم. امّا، به‌خلافِ عادت و روشِ دیرینه‌ای که برای فضل‌فروشی صرف و نحوِ عربی را نیز همراهِ […]
۱۰۹. زبانزد
چرا کزازی سره سخن می‌گوید؟ دو دهه پیش باور کردم که می‌توان به یاری زبان پارسی شتافت تا از گزند و آسیب روزگار در امان باشد؛ از همین‌رو بر آن شدم تا بدین شیوه گفتن و نوشتن را آغاز کنم. این شیوه گفتن و نوشتن نمونه‌ای سنجیده و به آیین از ادب و زبان پارسی را برای دوستداران این زبان به یادگار […]
«پارسی‌نویسی» پیش‌زمینه‌ی بازسازیِ آگاهیِ درهم‌شکسته‌ی ایرانشهری بزرگمهرِ لقمان: پس از تازشِ تازیان و از میان رفتنِ دوگانه‌ی دین و شهریاری، زبانِ پارسی تنها نمودگاهِ ایرانی‌بودن و نگهدارنده‌ی آگاهیِ درهم‌شکسته‌ی ایرانیان گشت. این زبان، هر چند دنباله‌ی زبانِ پارسیگ است، از آنجا که زبانِ پساتازشی است زبانی است تازش‌زده که لایه‌های واژگانی و دستوری‌اش در کشمکشی پیوسته با یکدیگرند. هم از این روست که […]
با درود به سایت پارسی انجمن. بنده خود از طرفداران شما و کوشش هایتان هستم و باورمندم که باید زبان پارسی را از ناپاکی ها زدود و آن را هر چه بیشتر آسانتر و پیراسته تر کرد. لیک درباره ی زبان های بومی باورمندم که باید با آموزش زبان های بومی هر ویس و آبادی، آنان را حفظ کرد. زیرا سرزمینمان به همین رنگارنگی زبان ها و گروه هاست که زیبا می شود. اما باید نیز در نظر داشت که زبان رسمی کشور پارسی است که مایه ی پیوند ساکنان این سرزمین با هم است. دیگر موضوعی که شایان ذکر است نیز آنست که بسیاری از این زبان ها هر روز کمرنگ تر می شوند. برای مثال بنده که خود یک گیلک زبانم می بینم که نسل نو رغبت کمتری به زبان مادری شان دارند. بنابراین به نظرم راه درست آن است که این زبان ها در آبادی ها و مناطق خود آموزانده شوند ولی این آموزش به زبان پارسی باشد. یعنی آموزش زبان مادی به زبان پارسی.