شهربراز- در برابر این همه تازش و دشمنی، سنگر بزرگ و پرتوانی نیست که از زبان پارسی دفاع کند و تنها میتوان به برخی دلسوزان امیدوار بود و به توانایی زبان پارسی که ققنوسوار در همهی تاریخ خود پایدار بوده است و پایدار خواهد ماند.
شهربراز- از آنجا که زبان پارسی یکی از عاملهای پیونددهندهی ایرانیان در طول تاریخ – به ویژه پس از اسلام – بوده است تجزیهطلبان و دشمنان ایران به تازگی برای رسیدن به هدفهای شوم خود نوک حمله را به سوی زبان پارسی گرفتهاند.
ایدئولوژی حاکم در دوران شوروی، صدرالدین عینی را یکی از بنیانگذارانِ الفبای لاتین و پیریلیک در تاجیکستان معرفی میکرد. بسیاری هم به این پندار وقع نهادند و باور کردند؛ غافل از این که «بنیانگذارِ» الفباهای بیگانه در تاجیکستان حتا یک اثر یا نامۀ خود را به خطی جز پارسی ننگاشته است و در واقع، از مخالفانِ خاموشِ تغییر الفبا در پایانِ دهههای 1920 و 1930 بوده است. تغییر الفبا پدیدهای شوروی بود که در تمام سرزمینهای مسلماننشینِ امپراتوری اتفاق افتاد و …
«فرهنگ واژههای فارسی در زبان عربی»، نوشتهی «محمدعلی امام شوشتری» (زادهی ۱۲۸۱ و درگذشتهی ۱۳۵۱ خورشیدی) است. همانگونه که از نام این نبیگ [=کتاب] برمیآید، گوشهای از پرتوافکنیهای زبان و ادب پارسی در زبان عربی را آنهم به گونهای دانشی و مستند مینمایاند که از نگر ریشههای بسیاری از واژهها در این دو زبان ارج فراوانی دارد.
دکتر جلال متینی- عینی با تغییر نام زبان فارسی به تاجیکی، مرزبندی تاجیکستان، و تغییر خط به سریلیک کاملاً موافق بوده است. صدرالدین عینی بسیار زود تشخیص داده بوده است که به اصطلاح باد بر بیرق استالین میخورد. پس عمر خود را وقف اموری کرده است که مورد نظر وی بوده است. و البته استالین هم در سالهای پایان عمر عینی با برکشیدن وی به مقام ریاست فرهنگستان علوم تاجیکستان از او به نحو شایستهای قدردانی کرده است.
شهربراز- پیش از اسلام و در زمان اسلام تعداد کسانی که در حجاز سواد خواندن و نوشتن داشتند به تعداد انگشتان دست بوده است. بنابراین طبیعی است که هیچ گونه اثر نوشتاری از آنان وجود نداشته باشد.
دکتر ماشاءالله آجودانی- غرض از طرح اجمالی اين مطالب در اين جا و اشارهی کلی به پارهای از مفاهيم، اين بوده است که نشان دهم تداوم مفهوم تاريخی و سياسی ايران در ايران اسلامی و به خصوص در دورهی پيش از حکومت صفوی، چگونه بوده است و در وجدان آگاه ايرانیهای با فرهنگ چگونه درک میشده است.
«تاریخ زبان فارسی» برجاماندهای گرانسنگ و ماندگار از استاد زندهیاد دکتر «پرویز ناتل خانلری» – پژوهشگر، ادبدان، چامهسرا، زبانشناس و سیاستمدار- است که تنها نبیگِ پایه در این زمینه نیز به شمار میآید.
«خط و فرهنگ» (ایرانکوده شماره 8)، نوشتهی استاد زندهیاد «ذبیح بهروز» است که بخشهایی از آن پیشتر در «پارسیانجمن» در دو بخش به دیدهی خوانندگان ارجمند رسید و اکنون پویش (اسکن) این نسک خواندنی را پیشکش شما گرامیان میکنیم. آماج بهروز از نوشتن این نسک، آموزاندن خطی ست که خود ساخته است و بر این باور بود که با یادگیری این خط میتوان کلید آموختن همهی خطوط کهن و نو را فراگرفت.
شهربراز- مردم خاورزمین «موضوع مطالعه»اند و از خود حق و اختیاری ندارند و این «مطالعهکننده»ی غربی است که آزادانه برای «راحتی کار خود» و «صرفهجویی در نوشتن و گفتن» تصمیم میگیرد که این مردم را – مانند حشرهها و گیاهانی که در آزمایشگاه روی آنها مطالعه میشود – دستهبندی کند و برچسب بزند و دربارهشان چیز بنویسد.