دسته: نبیگخانه

پارسی‌انجمن: «علی‌اصغر حکمت» که ادب‌دانی برجسته و نویسنده‌ای نامدار بود، نبیگی[=کتابی] دارد به نامِ «پارسیِ نغز»، که اندرش نمونه‌هایی از سره‌نویسیِ بهنجار و آیین‌مند را فرادست خواستاران نهاده است.

پارسی‌انجمن: «شاهنامه» کارنامه‌یِ سپندِ ایرانیانِ باستان، گران‌سنگ‌ترین و پرارج‌ترین نوشته‌یِ پارسی و یکی از والاترین و بزرگ‌ترین نوشته‌هایِ ادبی جهان است. جز اینها، شاهنامه‌خوانی و شاهنامه‌پژوهی راهی بس شیرین است برایِ هر آن کس که خواستارِ آشناییِ ژرف‌پایه با تاریخ و فرهنگِ ایران‌زمین و نیز پارسی‌نویسیِ بهنجار و آیین‌مند است.

پارسی‌انجمن: در سالِ ۱۳۲۷، سید حسن تقی‌زاده سخنانی درباره‌یِ زبانِ پارسی و تاریخِ ایرانِ باستان راند که نه تنها پشتوانه‌‌ای دانشی نداشت که سخت یاوه و ایران‌ستیزانه هم بود؛ سخنانی همچون نبود دانش و فرهنگ و ادب در ایران باستان(!) و … . صادق هدایت که جانی ایرانی و دانشی فراخ داشت، پاسخی دانشی بدین ژاژخاییها نوشت، که پرویز ناتل خانلری آنها را سالها پس از آن چاپخش کرد.

پارسی‌انجمن: «فرمانهایِ شاهنشاهیِ هخامنشی» گنجینه‌ای گرانسنگ از واژه‌هایِ زبانِ آریایی یا پارسیِ باستان است؛ زبانی که پارسیِ امروز دنباله‌یِ آن به شمار می‌آید.

پارسی‌انجمن: تات‌نشینهایِ بلوکِ زهرا به زندگی روزانه‌یِ دو دهِ تات‌نشینِ «سِزجُوه» (سگزآباد) و «بِرمُوَه» (ابراهیم‌آباد) از بخشهایِ زهرایِ قزوین می‌پردازد و در این میان دستور و واج‌شناسیِ گویشِ تاتی را به همراهِ واژه‌نامه‌ای از این گویشِ ایرانی به دست می‌دهد؛ گویشی که با ترک‌تازیِ روزافزونِ ترکی پا پس می‌کشد و اندک‌اندک جایِ خود را بدان می‌دهد و بر آن همان می‌رود که پیش از آن بر پهلویِ آذری در آذربایجان رفت.

نمونه‌هایی که در اینجا داده شده از گویشهایی است که میان سه گویشِ همدان ـ ساوه ـ آشتیان سخن می‌گویند. این گویشها را می‌توان به چهار دسته بخش کرد: ۱. گویشهایِ وفس و آشتیان و تفرش و آمُره؛ ۲. گویش چادرنشینهای زند؛ ۳. گویش غربتها (یا غربتیها)؛ ۴. گویشهای خلج و ترکی.

پارسی‌انجمن: «نوایِ گفتار در فارسی» نوشته‌ی تقی وحیدیانِ کامیار دربردارنده‌یِ سه بخشِ «تکیه»، «آهنگ» و «درنگ» است.

پارسی‌انجمن: «مقدماتِ زبانشناسی» نوشته‌یِ مهریِ باقری برای آشنایی با بنیادهایِ زبانشناسی نوشته شده تا خواننده از پیش‌درآمدهایِ دانشِ زبانشناسی، که دانشِ شناخت و بررسیِ زبان به شیوه‌یِ دانشی است، آگاه شود.

پارسی‌انجمن: «فرهنگ اصطلاحات دیوانی دوران مغول»، همان‌گونه که از نامش برمی‌آید، به واژه‌های دیوانی روزگارِ مغولان در ایران می‌پردازد، روزگاری که نزدیک به یک‌ونیم‌سده (۷۵۶-۶۱۶ مَهی) به درازا کشید.
خواستِ نویسنده‌ی فرهنگ از واژه‌های دیوانی آن واژه‌هایی است که به گونه‌ای با سررشته‌داری، دیوان، پیشه‌های درباری، سپاه، باج‌ و مانند آنها بستگی داشته است.