پارسی‌انجمن: دستور خط فارسی که برآیند کوشش‌های فرهنگستان زبان و ادب فارسی است، دفتری است که هر نویسنده‌ای را نیاز بدان افتد.
گفتنی است که بر این دفتر می‌توان خرده‌هایی دانشیک گرفت و آن را نپسندید و شیوه‌نامه‌ای نو درانداخت، لیک در پرسمان دبیره چیزی که بیش از هر چیز بایسته است، دوری از آشفتگی و کوشش اندر همگرایی بیشتر کسانی است که بدان دبیره می‌نویسند.

سامان حسنی: بهره‌گرفتن از نشانه‌های بیشال عربی دشواری‌هایی برایِ زبان پارسی به بار آورده‌است. پس تا می‌توانیم از واژه‌های پارسی بهره بگیریم و اگر ناچاریم نام‌های عربی به کار ببریم، برایِ بیشالیدن آن‌ها از نشانه‌های پارسی «ها» و «ان» بهره بگیریم. دیگر اینکه، به‌هیچ‌روی، واژه‌های پارسی را به‌دیسۀ عربی بیشال نبندیم.

سامان حسنی: یکی دیگر از آسیب‌هایی که درپیِ آمیختگی زبان پارسی با واژه‌های بیگانه به این زبان رسیده‌است همانا به‌کاربردنِ کارواژه‌های آمیخته[فعل مرکب] به‌جایِ کارواژه‌های ساده[فعل بسیط] است. هرچند در آغاز شمار اندکی کارواژه‌های ساده با واژه‌های عربی ساخته شد، این روش به‌زودی فراموش گردید و واژه‌های بیگانه کارواژه‌‌های آمیخته را به دنبال خود آوردند.

سامان حسنی: هنگامی‌که واژه‌های عربی وارد زبان پارسی شدند، آرام‌آرام واژه‌های پارسی رو به فراموشی نهادند. اکنون شماری از واژه‌های پارسی برایِ بسیاری از ما ناآشنا هستند و چم آن‌ها را نمی‌دانیم.

شهربراز: در «تاریخ شاهنشاهی هخامنشیان» نوشته‏‌ی ا. ت. اومستد که در سال ١٣۴٠ زنده‌یاد دکتر محمد مقدم (یا آنسان که خود می‌نوشت: مهمد مغدم) به پارسی برگردانده است این واژه‏‌های زیبا را یافتم.

فرهنگ معین، نوشته‌ی زنده‌یاد دکتر محمد معین، یکی از فرهنگ‌های برجسته‌ی واژه‌های فارسی است که برای نخستین‌بار در سال ۱۳۵۰ پس از درگذشت استاد معین به کوشش دکتر جعفر شهیدی از سوی امیرکبیر در شش پوشینه چاپ شد.

غلامرضا آذرلی: بلوچی از دید زبان و تاریخ و فرهنگ در خانواده‌ی گویش‌های ایرانی جا می‌گیرد، لیک هنوز انگشت‌شماری از واژگان کهن‌تر خود را با گذشت هزاران سال نگه داشته و کاربرد همان واگویی و هجاهای اوستایی و سانسکریت را در بر می‌گیرد و همچنان نزدیکی آشنایی با فارسی امروزی دارد.

سردبیر پارسی‌انجمن: زبان‌ها و گویش‌های ایرانی گنجینه‌‌ای ارزشمند و پشتوانه‌ای سترگ برای زبان پارسی‌اند که با بررسی آن‌ها بسیاری از ناشناخته‌های زبان‌شناختی زدوده و با واکاوی این کان‌های پرگوهر بخش‌های ناشناخته‌ای از فرهنگ ایرانشهر بازشناسی می‌شود. زین‌روست که فرهنگ کوچک پارسی ـ بلوچی، بلوچی ـ پارسی نخستین نبیگی[=کتابی] است که در بخش زبان‌های ایرانیکِ «پارسی‌انجمن» چاپ می‌شود.

شهربراز: یکی از داستان‌های کوتاه و زیبای محمدعلی جمال‌زاده داستانی است به نام «فارسی شِکر است». در این داستان دو دسته از مردم به خوبی نشان داده می‌شوند: یکی، گروهی تازی‌زده که همه‌ی واژه‌های سخنانشان تازی است و گمان می‌کنند این‌گونه سخن‌گفتن نشانه‌ی برتری و دانش است. و گروه دوم فرنگی‌مآب‌های غرب‌زده است که همه‌ی سخنانشان فرنگی است.

پارسی‌انجمن: پیشینه‌ی فرهنگِ اوستایی به پارسیگِ «اوئیم ایوک» به روزگار ساسانیان می‌رسد. «اوئیم» در اوستایی، همانْ «ایوک» پارسیگ[=پهلوی] و همانْ «یک» پارسی است. نامگذاری فرهنگ نیز زین‌روست که با همین درآیه‌ می‌آغازد. در ۲۷ دَرِ[= باب] این فرهنگ، برای ۱۰۰۰ واژه‌ی اوستایی ۲۲۵۰ هم‌ارزِ پارسیگ آمده است. این فرهنگ را هوشنگ‌جی جاماسپ‌جی به چاپ رسانده‌ است.