Дар ин ҷустор устод Аҳмади Самиъӣ (Гелонӣ) ба пешинаи фарҳангистон дар Эрон мепардозад, аз анҷумане, ки барои вожасозиҳои бештари низомӣ дар 1303 оғоз ба кор кард, то фарҳангистоне, ки акнун устувор аст. Ҳарчанд ин ҷустор нигоҳе подварзона ба сарагароӣ дорад, лек аз нигари баррасии торихӣ метавонад фитодҳое дархӯр ва сарнахҳое дарнигиданӣ барои ҳар пfжӯҳандае фароҳам оварад.
Устод Наввобӣ, ки зодаи 1291 дар Шероз буд, аз Донишгоҳи Теҳрон дар адаби порсӣ дуктуро гирифт ва пас аз он дар Донишгоҳи Ландан назди пруфессур Ҳенинг забонҳои куҳани Эронро омӯхт ва сипас дар Донишгоҳи Куингени Олмон забонҳои тухорӣ ва туркии куҳанро фаро гирифт.
Наҷиби Борвар: Кӯдак, ки будам, аз падарам – Валихони Файзӣ – ки “Маснавӣ”-и Мавлавиро ба расми суннатӣ мехонд, мешунидам. Вақте мегуфт “бишнав аз най чун ҳикоят мекунад”, манзурашро намефаҳмидам ва бо худ мегуфтам, магар най ҳам метавонад сухан бигӯяд? Ба булӯғ, ки расидам, пай бурдам, ки: “Аз ҷудоиҳо шикоят мекунад.” Ҷудоиҳое, ки пур аз фалсафаву пурсишанд.
Китоби “Даргилмодак” аз чаҳор бахш иборат аст: бахши аввал иборат аз суханон ва осори афроди солманд аст, ки қаблан ҳаргиз мунташир нашудаанд; бахши дувум ба ашъори ғиноӣ бахшида шудааст; бахши севум аз намунахои наср (ҳикоёт) иборат аст ва бахши чаҳорум иборат аз зарбулмасалу мақол ва чистонҳост.