کورش جنّتی- زیستن در جهان امروز، نیازمند زبانی ست که با ویژگی‌های این جهان نوین سازگار باشد. رویکرد سنتی به زبان، پاسخگوی نیاز زبانی ما در رویارویی با این جهان نوین نبوده و نیست. بنابراین یا باید با پایفشاری بر روش‌های ترادادی و کهنه، بیینده‌ی ناکارآمدی و مرگ آرام زبانمان، دست کم در زمینه‌ی دانش و فناوری باشیم یا با پذیرفتن راهکارهای نوین و هتا گاه ترادادشکن، تلاش کنیم زبان پارسی را از پرهون (دایره) کوچک زیستی خود بیرون آوریم.
چهارمین شماره‌ی فصلنامه‌ی علمی-فرهنگی «زبان پارسی» (زمستان 92) از سوی بنیاد اجتماعی «زبان مادری» در 65 رویه در تاجیکستان به رایگان منتشر شد.
دست‌اندرکاران این شماره «زبان پارسی» که به دو دبیره‌ی پارسی و سیرلیک چاپ شده، زرافشان مردانوا، ظفر میرزایان، شهزاده سمرقندی، ایرج ادیب‌زاده، فیروز نبی‌یف و داریوش رجبیان هستند.
ضياءالدين هاجرى- هرگاه كه شاهنامه را به دست مىگيرم تا اندكى بخوانم و دمى بررسى و پژوهش كنم، يا با خواندنش از دلتنگى بيرون آيم و از اندوه رهايى يابم، شگرفى و شگفتى واژگانش چنان گيج و منگ و هاج و واجم مىكند كه رُك و ساده مىگويم كه هنوز آن گونه كه بايد و شايد چيزى از آن نمىدانم و به راز و پوشيدگى واژگانِ بزرگ سرايندهاش، همانا بخرد فرزانهى بىهمتاى توس، پىنبردهام.
اکثریت اعضای فرهنگستان زبان و ادب فارسی با مخالفت در موضوع آموزش به زبان مادری به وسیله آموزش و پرورش در استان‌ها که اخیرا از سوی دولت اعلام شده است، این مسئله را تهدیدی جدی برای زبان فارسی و یک توطئه برای کمرنگ کردن این زبان عنوان کردند.
«گوهر شرف‌زاده»، رئیس جدید کمیته زبان و اصطلاحات تاجیکستان، گفت: «زبان تاجیکی (پارسی) در حال حاضر با خطر‌های جدی، به ویژه تحقیر توسط صاحبان این زبان و ساکنان کشور روبروست و در صورت بی‌تفاوتی می‌تواند از بین برود.» وی افزود: «حالا هر حرکت بیجا و بی‌معنی را که کسی انجام می دهد، به زبان شیوای دل‌نشینمان نسبت داده، زبان را تحقیر می کنند که در هیج دور و زمان، نیاکان ما به چنین تحقیر سزاوار نبودند و نیستند. این مناسبت بدی نسبت به زبان است.»
مسعود لقمان: «آموزشِ زبانِ مادری»، در کنارِ زبانِ فارسی که زبانِ رسمی، دیوانی، ملی و تمدنی است، خواسته‌ای است که می‌تواند ازسویِ همگان پیگیری شود لیک «آموزش “به” زبانِ مادری» و زدودنِ زبانِ فارسی از سامانۀ آموزشی واژگونه‌ی نصِ صریحِ قانونِ اساسیِ جمهوریِ اسلامیِ ایران و همچنین مؤلفه‌های وحدت‌بخشِ ایرانیان است.
در تابستان سال ۲۰۱۲ در آلمان کتابی از «بیژن غیبی» منتشر شد در ۷۵۰ صفحه با ۲۸ تصویر و سه نقشه درباره‌ی برخورد آلمان‌ها با فرهنگ ایران. این کتاب ۱۳ فصلی به «گزارش سیاحان، دیپلمات‌ها و کاشفان»، «زبانشناسی»، «تاریخ»، «فلسفه و تاریخ فرهنگ»، «دین زرتشت»، «شعر»، «زبان و ادبیات فارسی»، «اسطوره‌ها، افسانه‌ها، موسیقی»، «باستانشناسی و تاریخ هنر»، «جغرافیا و جامعه‌شناسی»، «ایران هندواروپایی»، «ایران مشرق‌زمینی» و «ناراستی و فریبکاری» می‌پردازد.
دو دهه پیش باور کردم که می‌توان به یاری زبان پارسی شتافت تا از گزند و آسیب روزگار در امان باشد؛ از همین‌رو بر آن شدم تا بدین شیوه گفتن و نوشتن را آغاز کنم. این شیوه گفتن و نوشتن نمونه‌ای سنجیده و به آیین از ادب و زبان پارسی را برای دوستداران این زبان به یادگار می‌نهد.
منوچهر پیشوا- بهره‌ی مطالعه و بررسی «فرهنگ واژگان گویش‌های ایران» این تواند بود که همه‌ی زبان‌ها و لهجه‌های رایج در ایران بخشی از فرهنگ شفاهی ماست و با توجه به اینکه ریشه در دیرین‌ترین گویش‌های ایرانی، اوستایی و حتی مادی باستان دارد می‌تواند خزانه‌ای باشد، برای هرچه غنی‌تر کردن زبان فارسی رایج امروزی که زبان ملّی و تکیه‌گاه فرهنگ، ادبیات، اندیشه‌ی ایرانی و میراث مشترک همه تیره‌های آریایی ست.
فروغ بهمن‌پور- مراسم رونمایی از «فرهنگ واژگان هنر»، نوشته «عرفان قانعی‌فر»، شامگاه 24 دی‌ماه در خانه هنرمندان با حضور شخصیت‌های هنری و فرهنگی برگزار شد.