ریشهشناسیِ نامِ غزنین، گنج و …
در پوشهی شنیداریِ زیر، میرجلالالدین کزازی به ریشهشناسیِ نامِ شهرِ غزنین که شهری در افغانستانِ کنونی است پرداخته و نیز ریشهی واژههایی همچون گنج، مخزن و … را نیز بازگشوده است.
در پوشهی شنیداریِ زیر، میرجلالالدین کزازی به ریشهشناسیِ نامِ شهرِ غزنین که شهری در افغانستانِ کنونی است پرداخته و نیز ریشهی واژههایی همچون گنج، مخزن و … را نیز بازگشوده است.
*** آگاهی: برای پیوند با ما میتوانید به رایانشانی azdaa@parsianjoman.org نامه بفرستید. همچنین برای آگاهی از بهروزرسانیهای تارنما میتوانید هموندِ رویدادنامه پارسیانجمن شوید و نیز میتوانید به تاربرگِ دنباله…
جاوید اشکانی: آیا زبان پارسی زبانی استوار است و توانایی واژهسازی دارد؟ و یا وارون آن، ناتوان از واژهسازی است؟ اگر پاسخ پرسش نخست «آری» باشد، پس چرا این همه واژههای تازی در نوشتارگان روزانه، آن هم از سوی نویسندگان، ترزبانان، دیده میشود؟ آیا نویسنده و ترزبان نمیتواند از زبان پارسی (نه فارسی) و واژههای برساختهی آن در نوشتار و گفتار بهره گیرد؟
به دنباله، بخشِ دومِ گفتوگوی علی بهرامیان با دکتر ژاله آموزگار و دکتر حسن انوری دربارهی «زبانِ پارسی، ایران و فرهنگنویسی» را که در سیام مهرماهِ ۱۳۹۸ در «بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار» انجام شده است بشنوید.
به دنباله، بخشِ نخستِ گفتوگوی علی بهرامیان با دکتر ژاله آموزگار و دکتر حسن انوری دربارهی «زبانِ پارسی، ایران و فرهنگنویسی» را که در سیام مهرماهِ ۱۳۹۸ در «بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار» انجام شده است بشنوید.
کورش جنتی: همه ما از هر قومی که هستیم و با هر زبانی که سخن میگوییم، رودهای جداشده از یک دریای هویتی هستیم و زبان پارسی ما را به آن هویت یکپارچه و تاریخی پیوند میدهد. بی این زبان، رشتههای پیوند ما با گذشتۀ تاریخی و فرهنگی خود گسسته خواهد شد. بی این زبان به جای «ما»، «من»های جداماندهای برجای خواهد ماند.
عزیز آریانفر، نویسنده، ادیب و پژوهشگرِ برجستهی افغانستانی، در یادداشتِ زیر از پشتِ پردهی برنامهی شومِ شورویِ پیشین در «دری» نامیدن و «تاجیکی» خواندنِ «پارسی» در افغانستان و تاجیکستان، در راستای جداییافکنی میانِ پارسیزبانانِ جهان، میگوید. یادداشتِ استاد را که «پارسیانجمن»، بی دگرگونی، به دنباله آورده است بخوانید.
اسفندیار آدینه: ابوالقاسم الهامی لاهوتی از سرایندگان نامدار و از پیشاهنگان جنبش مشروطه در ایران بود که در سال ۱۹۲۱ رهبری شورشی به نام «شورش لاهوتی خان» را در شمال ایران به دوش داشت و پس از شکست این شورش به شوروی پناه برد.
پارسیانجمن: زبانِ کهنِ آذربایجان نوشتهی استاد و. ب. هنینگ* و گردانشِ بهمنِ سرکاراتیِ تبریزی است.
استاد هنینگ در آغاز این جُستار به روشنی گوید: «همه همداستاناند ـ و در واقع هیچگونه تردیدِ جدی در این مورد وجود ندارد ـ که، پیش از ورودِ ترکان، مردمِ آذربایجان و زنجان نیز، همانندِ مردمِ سایرِ مناطقِ ایران، به زبانهای ایرانی گفتوگو میکردند.»
در این ویژهنامه، «پارسیانجمن»، در جُستارهایی چند، به زبان و ادبِ و دبیرهی پارسی در فرارود و نیز چهبود و چیستیِ تاجیکان از نگاهِ تاریخی و فرهنگی و زبانی میپردازد.