Порсӣ Анҷуман: Порсӣ, бо пешинаи 2600 соли нависоӣ, натанҳо аз куҳантарин забонҳои зиндаи ҷаҳон аст ва ганҷинае шигифт аз фарҳанг ва дониши ҷаҳониён бад-он офарида шуда, ки тавоноии шигарфе ҳам дар вожасозӣ дорад – то он ҷой, ки бар пояи шумориши устод Маҳмуди Ҳисобӣ, дар порсӣ танҳо бо баҳра аз вандҳо метавон беш аз 226 ҳазорҳазор(миллиюн) вожа сохт.
Аббос Салимии Онгил: Дуруст он аст, ки бигӯем бо таваҷҷуҳ ба рӯйдодҳои ҷаҳонӣ дар чанд садаи ахир, вожагоне чун «рӯсиёҳ» ва «сиёҳсӯхта» ва… мояи ранҷиши сиёҳпӯстон мешавад ва чи беҳтар, ки ба кор нараванд, на ин ки шаклгирии ин вожаҳо ва душномҳоро натиҷаи нажодпараст будани гӯяндагонаш донист, ва онгоҳ фошисм ва нозисм ва санъати бардадории Омрикоро бо вожаи «рӯсиёҳ» ва нақши канизи матбахӣ дар хонаводаҳои аъёни эронӣ ҳамкоса кард ва яке пиндошт!
Порсӣ Анҷуман: «Ҷомоспӣ» (гузориши порсиги (паҳлавии) «Ёдгори Ҷомосп»/ «Ҷомоспнома»), ёдгоре бозмонда аз ҳазораҳо, бо гардониш ва гузориши Бузургмеҳри Луқмон, ба порсии сара, ба чопи севум расид.
Порсӣ Анҷуман: Ончи дар «Вожаномаи 67 гӯиши эронӣ» омада дастоварди солҳо кори хастагинопазири зиндаёд дастур(дуктур) Содиқи Киё, устоди пешини забони порсиг (паҳлавӣ) дар Донишгоҳи Теҳрон ва фарнишини Фарҳангистони забони Эрон (яке аз ниҳодҳои Бунёди шоҳаншоҳии фарҳангистонҳои Эрон), аст.
Киё, ки устоди пешгоми пижӯҳишҳои гӯишшиносӣ буд, дар соли 1340, нибеги арзишманди «Роҳнамои гирдоварии гӯишҳо»-ро чоп кард, ки роҳнамои судманде барои пижӯҳишгарони гӯишӣ дар саросари Эрон буд ва ҳанӯз ҳам беҳтарин корест, ки дар ин замина шуда.
Порсӣ Анҷуман: Моркус як олмонист, ки ҳам порсӣ меомӯзад ва ҳам забони олмониро ба порсизабонон омӯзиш медиҳад.
Ӯ дар ин ҷо аз бархе аз вожаҳои порсӣ, ки ба забони олмонӣ андар шудаанд, ном мебарад.
Ҷудо аз ин вожаҳои порсӣ дар олмонӣ, аз он ҷо ки порсӣ ва олмонӣ ҳар ду забонҳои ҳиндуурупоианд, вожаҳои пояии анбозин (муштарак) дар ин ду забон бисёранд.
Шамсияи Қосим: Забони модарӣ ва кӯдакони мо дардест мушкил, ки ҳамеша дар зеҳнам мечархид, аммо тайи чанд муддат бештару бештар диламро афгор кардааст, чун фарзанди хурди дар ҳоли омӯзиши забони модарӣ ва ташаккули зеҳн дорам. Бачаам сесола шуду ин мушкил ҳам ҳамроҳи писарам дар ҳоли бузург шудан аст ва бештар ҳис мешавад.
Фарида Розӣ: Чи беҳтар, ки мо ҳам бикӯшем ба забони гузаштаи худ то он ҷо, ки шуданист бозгардем ва вожаҳои зебо ва содаеро, ки дархури фаҳми гурӯҳи бештаре аз мардум аст ва аз ёд рафта, аз навиштаҳои боарзиш пайдо кунем ва онҳоро зинда гардонем ва забони зебои порсиро пурбортар ва густурдатар созем. Ҳар чи вожаи бештаре дошта бошем, забон тавонотар, нивиштан .зеботар ва бозгӯ кардани мафоҳим осонтар хоҳад шуд
Дар ин ҷустор дуктур Муртазо Фалоҳ ба нақши чомасароёни бузурги забони порсӣ дар посдорӣ ва нигаҳдошти порсӣ, ин мероси пурарҷ ва мондагор, ва кӯшиши онон барои посдошти ҳувийяти эронӣ пардохтааст.
Порсӣ Анҷуман: Аз рӯзгорони дур дар сарзамини паҳновари Эрон гӯишҳои эронии фаровоне будаанд, ки имрӯза бисёре аз онҳо аз миён рафтаанд ва нишонае ҳам аз онҳо бар ҷой намондааст. Имрӯза низ, бо шитоби дигаргуниҳо, гӯишҳои эронии фаровоне дар остонаи нобудианд.
Буми бахтиёрӣ ва устони Луристон, бо кӯҳҳои сар бар осмон сойида, гузаргоҳҳои танг ва мардону занони далер, камтар тозиши душманон ва бегонагонро ба худ дида ва камубеш гӯиши онон дастнахӯрдатар мондааст.
Порсӣ Анҷуман: Дастур(дуктур) Содиқи Киё устоди пешини забони порсиг (паҳлавӣ) дар Донишгоҳи Теҳрон ва фирнишини Фарҳангистони забони Эрон буд. Ӯ дар ин дафтар вожаҳое, ки ба ъунвони вожаи паҳлавӣ дар ҳашт вожаномаи форсӣ ёд гардида гирдоварӣ кардааст ва дар поёни он огоҳиҳое, ки дар бораи забони паҳлавӣ дар бархе аз ин вожаномаҳо омада ба гунаи пайвастӣ бо номи «Огоҳиҳои пароганда дар бораи забони паҳлавӣ» афзудааст.