
کیستی تبرخوردهی زبان پارسی (۲)
پارسیانجمن: جستارِ پیشِ رو، به انگیزههای جداسازیِ دروغین و به سه نام خواندن زبانِ پارسی در سه کشورِ ایران، افغانستان و تاجیکستان پرداخته است.
پارسیانجمن: جستارِ پیشِ رو، به انگیزههای جداسازیِ دروغین و به سه نام خواندن زبانِ پارسی در سه کشورِ ایران، افغانستان و تاجیکستان پرداخته است.
پارسیانجمن: جستارِ پیشِ رو، به انگیزههای جداسازیِ دروغین و به سه نام خواندن زبانِ پارسی در سه کشورِ ایران، افغانستان و تاجیکستان پرداخته است. این نوشته به زبانِ انگلیسی در «تاجیکستانوب» بازتاب یافته و «شهربراز» آن را به پارسی گردانده است.
جواد طباطبایی: ایدئولوژی پانترکیسم مبتنی بر نوعی فراموشی تاریخی است که با آمیخته شدن با افسانه بافیهای به ظاهر تاریخی به ملغمهای از بیسوادی و بیشعوری تبدیل شده است.
جواد طباطبایی: آذربایجانیها ترک نیستند، بلکه ایرانیانی هستند که به یکی از شاخههای زبانی مشتق از ترکی سخن میگویند.
عباس سلیمی آنگیل: علامه قزوینی از نخستین پژوهشگرانی بود که در پیرایش متنهای کهن و شناساندن زندگی و آفریدههای سرایندگان و نویسندگان قند پارسی، کارش را با روش علمی آغاز کرد. قزوینی، بهسبب آموزشهای سنتی و حوزوی، نثری آخوندی داشت. با این حال، زندهیاد ابراهیم پورداود، که گرایش سرهگرایانه داشت، جلد نخست مقالات ایشان (بیست مقاله) را گرد آورد، چراکه قدر زر زرگر شناسد.
کورش جنتی: پس از تازش تازیان به سرزمین ایران، زندگی مردم ایران دستخوش دگرگونیهای ژرفی شد. ازداهای فراوانی دربارۀ دو سدۀ نخست هجری نداریم. آنچه هست، جنگ بوده و شورشهای اعتراضی گاه به گاه و در فِتادهایی (مواردی) دیسهگیری (شکلگیری) جنبشهای ایرانگرایانه برای رودررویی با ستم فرمانسالاران تازه.
شهربراز: همان گونه که از اصطلاح «پانترک» برمیآید، این کسان با چشم پوشیدن از واقعیتهای تاریخی و پذیرفتهی همگانی، همه کس را ترک میدانند و همهی دستاوردها را به ترکان نسبت میدهند. بیشتر ادعاهای تاریخی پانترکان یا تحریف و بدخوانی تاریخ است یا اساسا جعل و بافتن تاریخ است.
بزرگمهرِ لقمان: از زمانِ نویسندگانِ دینکرد تا به امروز، در این هزار و اندی سال، در پهنهی دانش و فرهنگ و زبانهای ایرانی، به ویژه دینِ مزدیسنی، پژوهندهای به ژرفآگاهی و فراخبینشی و زباندانیِ رهامِ اشه نبوده است.
رهامِ اشه اندر «ایورزِ(سفرِ) شگفتِ شاهزادهی پارتی» نه تنها «سرودِ مروارید» را از بننبشتهای بر جای مانده، به زبانهای سوریگ و یونانی، به انگلیسی و پارسیگ (پهلوی) گزارده که برایِ نخستین بار، پس از سالها پژوهش و بررسی، پرده از رازِ این سرودِ کهن، که پژوهندگانی بسیار برش انگشت بر دهان مانده بودند، برداشته است.
عباس سلیمی آنگیل: بهرهگیری از واژههای بیگانه گاهی به مرگ واژههای زبان فارسی میانجامد و گاهی هم آنها را از تکوتا میاندازد. واژهی «ریلکس» امروزه به جای واژههای «خونسرد» ، «خویشتندار»، «آرام»، «چیره» و… به کار میرود. همچنین، کارواژهی «ریلکس کردن» جای «آرمیدن» و «آسودن» و … را گرفته است؛ همانند رخدادی که پیشتر برای «خرسند» و «خشنود» افتاد و واژههای عربی «قانع» و «راضی» جای این دو واژه را گرفتند.
مصطفی نصیری: تمام کسانی که برای تحریف تبار نظامی، به هر احتمالی دست میآویزند، یک واقعیت را باید آویزه گوش کنند: به تاریخ و ادب دزدی نمیتوان تکیه داد.