Category: Гуфтовард

Бузургмеҳри Луқмон: Суруде дар «Корномаи Тумо» [1] ҳаст, ки «Суруди мурворид»-аш хондаанд ва гуфтаанд ҳангоме, ки Тумо, яке аз 12 ёри баргузидаи Исо, ба Ҳиндустон дар зиндон буд, барои он ки зиндониёнро ором кунад, ин сурудро барояшон мехонд.

Пижӯҳишгарон дарёфтаанд, забони ин суруд, ки ба суриг (сурёнӣ) аст бо дигар бахшҳои корномаи Тумо ҳамхон нест ва онҳо чанд садае аз ин навтаранд. Низ, ин суруд дар бештари “Корномаҳои Тумо” дида нашудааст.

Аббос Салимии Онгил (дабири коргурӯҳи осебшиносии Порсӣ Анҷуман): Аллома Қазвинӣ аз нахустин пижӯҳишгароне буд, ки дар пероиши матнҳои куҳан ва шиносондани зиндагӣ ва офаридаҳои сарояндагон ва нивисандагони қанди порсӣ, корашро бо равиши илмӣ оғоз кард. Қазвинӣ, ба сабаби омӯзишҳои суннатӣ ва ҳавзавӣ, насри охундӣ дошт. Бо ин ҳол, зиндаёд Иброҳими Пурдовуд, ки гироиши сарагароёна дошт, ҷилди нахусти мақолоти эшон (“Бист мақола”)-ро гирд овард, чиро ки қадри зар заргар шиносад.

Шаҳрбароз: Ҳамон гуна, ки аз истилоҳи «понтурк» бармеояд, ин касон бо чашм пӯшидан аз воқеъиятҳои торихӣ ва пазируфтаи ҳамагонӣ, ҳама касро турк медонанд ва ҳамаи дастовардҳоро ба туркон нисбат медиҳанд. Барои онон пазируфтанӣ нест, ки туркон дар нуқтае хосс аз замон бар паҳнаи торих пайдо шуданд ва пеш аз он нақше надоштаанд ва ҳатто пас аз пайдоиш бар паҳнаи торих, ба далели шеваи зиндагии кӯчнишинӣ ва фарҳанги содаи хеш, то чандин сада танҳо дар бахши хоссе (ҷанбаи лашкарӣ ва низомӣ) нақш доштаанд ва танҳо пас аз ҳамнишинӣ бо дигар миллатҳо ва дар миёни мардумони якҷонишин ва дорои фарҳанги печидатар ва пешрафтатар (монанди эрониён, ҳиндиён ва чиниён) бо ҷанбаҳои пешрафтатари зиндагии иҷтимоъӣ ва фарҳанг монанди адабиёт ва фалсафа ва ҷуз он ошно шуданд ва бо улгӯгирӣ аз ин мардумон ва дар пеш гирифтани шеваи онон ва тағйири бархе чизҳо ба мазоқи худ, дорои фарҳанг шуданд.

Куруши Ҷаннатӣ: Пас аз тозиши тозиён ба сарзамини Эрон, зиндагии мардуми Эрон дастхуши дигаргуниҳои жарфе шуд. Аздоҳои фаровоне дар бораи ду садаи нахусти ҳиҷрӣ надорем. Ончи ҳаст, ҷанг буда ва шӯришҳои эътирозии гоҳбагоҳ ва дар фитодҳои (мавориде) дисагирии (шаклгирии) ҷунбишҳои эронгароёна барои рӯдаррӯӣ бо ситами фармонсолорони тоза.

Мустафо Насирӣ: Касоне (мисли Фирдавсӣ ва Ганҷавӣ), ки аз тариқи шоъирӣ унвони «ҳаким»-ро аз ҷомеъаи худ мегиранд, шеърашон бисёр фаротар аз тавсифи гулу булбул ва дар ҳақиқат шомили низоме аз дониш ва инъикосдиҳандаи мантиқи гуфтори як кулли тамаддунӣ ва фарҳангист. Аз сӯи дигар, фарҳанг, ахлоқ, панд ва андарзҳои ҳикамии Низомӣ чизе нест, ки аз як дунёи туркӣ илҳом гирифта шуда ва ба зеҳни ӯ хутур ва сипас шоъир, он мазомин ва мафоҳими асолатан туркиро аз иктиноҳи зеҳнӣ ва равонӣ дарёфт ва дар рӯшанои зеҳни худ ба забони дигаре (мисли форсӣ) тарҷума ва адо карда бошад.

Мустафо Насирӣ: Ҳаким Абумуҳаммад Илёс ибни Юсуф ибни Закӣ ибн-ул-Муъайяд, маъруф ба Низомии Ганҷавӣ, яке аз панҷ шоъири бузурги эронӣ дар қарни 6-7-и ҳиҷрист, ки баъд аз Фирдавсӣ, чи басо дар санҷа бо се шоъири дигар (Мавлавӣ, Ҳофиз ва Саъдӣ), аз худогоҳии жарфтаре нисбат ба мафҳуми Эрон бархурдор буда ва дар партави он, яке аз пуровозатарин таъобир аз Эронро бар сари забонҳо андохтааст. Иғроқ нахоҳад буд агар бигӯем мисраъи «Ҳама олам тан асту Эрон дил» имрӯза ҳамон маъруфият ва маҳбубиятеро дорад, ки мисраъи «Чу Эрон набошад тани ман мабод» дорад.

Аббос Салимии Онгил (дабири коргурӯҳи осебшиносии Порсӣ Анҷуман): Забони ҷавомеъи бадавӣ вожаҳои андаке дорад. Рафта-рафта, бо шаклгирии тамаддун ва падид омадани ниёзҳои гуногун, инсонҳо барои баёни андеша ва эҳсоси худ вожаҳои бештаре сохтанд. Чунонки имрӯза дар забони қабилаҳои бадавӣ дар ҷангалҳои Омрикаи Ҷанубӣ ё ҳар ҷойи дигар, мумкин аст чандсад вожа бештар вуҷуд надошта бошад, ҳол он ки дар бисёре аз забонҳо фарҳангҳое чандҷилдӣ, пайваста, барӯз мешаванд то вожаҳои навсохтаро дар бар гиранд.

Ориё Сарвар

Пурсишҳои носозгорон:

1- Забон, забон аст дигар чи ин, чи он, омоҷ (ҳадаф) танҳо пайванди миёни мардум аст.

2- Забони пок ва сара ҳеч ҷойи ҷаҳон надорем ва доштани вомвожа чизе баҳанҷор аст.

3- Ниме аз забони инглисӣ вомвожа ҳаст; вале забони инглисӣ бисёр комёб аст.

4- Забони форсӣ ба ангезаи вожаҳои арабӣ, забоне фохир аст ва бе онҳо лухту бараҳна ва “алкан”(гунг)!

5- Забони порсии сара хандадор ва ришхандист (масхара аст).

6- Забон чун пӯёст, пас бигзорем, ки вожаҳо бо раванди “табиъӣ” биёянд ва бираванд.

7- Забон дар пешрафт ё вопасмондагии гӯяндагони он забон, ҳануд (таъсир) надорад.
Ва аммо посухҳо:

Аббос Салимии Онгил: Фарҳангистони забон ва адаби форсӣ аз муҳиммтарин ниҳодҳои фарҳангии як садаи ахир аст ва ба андозаи аҳаммияташ душманони огоҳу ноогоҳ, босаводу бесавод ва дилсӯзу ғаразварз доштааст. Аз сӯе, нивисандаи тавоное чун Содиқ Ҳидоят баробарёбиҳо ва вожагузиниҳои Фарҳангистонро даст андохт ва ё дастикам бо он мухолифат кард ва аз сӯи дигар, таҷзияталабон ва душманони забони форсӣ бар ин ниҳод ханҷар охтаанд.

Куруши Ҷаннатӣ: Подком(ба рағм)-и ҳамаи кӯшишҳое, ки бавижа дар яксад соли гузашта дар заминаи полоиши забони порсӣ аз вомвожаҳои бегона анҷом шудааст, ҳамчунон вомвожаҳои бисёре дар забони порсӣ вуҷуд дорад. Бахши бузурге аз вомвожаҳои забони порсӣ, вожаҳои арабие ҳастанд, ки пас аз тозиши тозиён ба Эрон багустардагӣ дар забони порсӣ корбурд ёфтаанд. Деринагӣ ва пешинаи корбурди шуморе аз ин вожаҳо дар забони порсӣ ба беш аз ҳазор сол мерасад ва аз ҳамин рӯ канор гузоштан ва полоиши онҳо кори осоне нест. Фарҳангистон низ бахши бузурге аз ин вомвожаҳоро пазируфта ва бештарин кӯшиши худро бар рӯйи вомвожаҳои урупоитаборе мутамаркиз карда, ки дар ин чанд даҳа ба гунае селосо дар ҳоли вуруд ба забони порсӣ ҳастанд.