
بارگیری «خودآموز کردی کرمانجی» چنگیز پهلوان
«خودآموز کردی کرمانجی»، نوشتهی دکتر چنگیز پهلوان –بنیادگذار نگرهی حوزهی تمدن ایرانی- است که در بهار ۱۳۹۲ چاپ شده و در مجموعهی زبانهای حوزهی تمدن ایرانی جا گرفته است.
«خودآموز کردی کرمانجی»، نوشتهی دکتر چنگیز پهلوان –بنیادگذار نگرهی حوزهی تمدن ایرانی- است که در بهار ۱۳۹۲ چاپ شده و در مجموعهی زبانهای حوزهی تمدن ایرانی جا گرفته است.
دومین گردهمایی جهانی زبانها و گویشهای ایرانی از سوی بخش ایرانشناسی و زبانشناسی مرکز دایرهالمعارف بزرگ اسلامی و با همکاری دانشگاه تهران، فرهنگستان زبان و ادب فارسی، انجمن زبانشناسی ایران و دانشگاه سالامانکا (اسپانیا) چهاردهم و پانزدهم دیماه 1393 برگزار میشود.
مسعود لقمان: داریوش آشوری با گذر از کنشهای سیاسی، اجتماعی، ادبی و فلسفی، اکنون در «خانهی وجود»، یعنی عرصهی زبان، به سر میبرد و از دهههای پیش کوششی خستگیناپذیر را برای بالا بردن سطح گفتمانی دربارهی مباحث زبانی در ایران آغاز کرده که کتابهایی چون «فرهنگ علوم انسانی»، «بازاندیشی زبان فارسی» و «زبان باز» دستاورد این کوششها و کنشهاست. در دنباله، گفتوگویم را با داریوش آشوری دربارهی زبان، مدرنیت و چالش زبان فارسی با دنیای مدرن میخوانید.
شهربراز- سر هارولد والتر بیلی از ایرانشناسان برجسته روزگار ما بود که در زنده کردن فرهنگ و زبان ایرانی ختنی نقش بسیار مهمی داشت.
«نامه فرهنگستان» و «ویژهنامههای نامه فرهنگستان» که برآیند کوششهای فرهنگستان زبان و ادب فارسی و دربرداندهی زمینههایی چون پژوهشهای زبانى و ادبى، زبان و فرهنگ ايران باستان، فرهنگ مردم، سنجشگری نوشتههای ادبى، ادبیات تطبیقی، دستور، زبانها و گویشهای ایرانی، شبهقاره، فرهنگنویسی و گویششناسی است، پیشکش خوانندگان ارجمند پارسیانجمن میشود.
«تاریخ زبان فارسی» برجاماندهای گرانسنگ و ماندگار از استاد زندهیاد دکتر «پرویز ناتل خانلری» – پژوهشگر، ادبدان، چامهسرا، زبانشناس و سیاستمدار- است که تنها نبیگِ پایه در این زمینه نیز به شمار میآید.
شهربراز: زبان مردم آذربایجان مانند باقی مردم ایران از خانوادهی زبانهای ایرانی بوده که به خاطر ساکن شدن ترکمانان و ترکان و به ویژه از دوران صفویان اندک اندک به زبان ترکی تبدیل شده است و البته این ترکی به خاطر زیرچینههای (substrata) زبانی و فرهنگی سخنگویان خود بسیار زیر تاثیر پارسی است.
«خط و فرهنگ» (ایرانکوده شماره 8)، نوشتهی استاد زندهیاد «ذبیح بهروز» است که بخشهایی از آن پیشتر در «پارسیانجمن» در دو بخش به دیدهی خوانندگان ارجمند رسید و اکنون پویش (اسکن) این نسک خواندنی را پیشکش شما گرامیان میکنیم. آماج بهروز از نوشتن این نسک، آموزاندن خطی ست که خود ساخته است و بر این باور بود که با یادگیری این خط میتوان کلید آموختن همهی خطوط کهن و نو را فراگرفت.
آموختن زبان اوستایی که یکی از کهنترین زبانهای آریایی است، نه تنها برای زبانشناسان بایایی به سزایی دارد که همواره یکی از دغدغههای ایرانشناسان، پژوهشگران و ایرانیان شیفتهی تاریخ و مطالعهی زبانها و فرهنگ و جهانبینی ایرانیان باستان بوده است.
نویسندهی «زبان و ادبیات پهلوی (فارسی میانه)» زندهیاد «جهانگیر تاوادیاست که در بخشهای گوناگون کتاب به بررسی و اعتبارسنجی نوشتههای موجود در زبان پهلوی میپردازد. نامهی تنسر به گشنسپ را نیز در آغاز سدهی هفتم قمری، پور اسفندیار از عربی به فارسی ترجمه کرده و آن را در تاریخ طبرستان خود گنجانیده است.