پسوند ـاد از ساخته های «احمد کسروی» است که تا قبل از او جود نداشته است. احمد کسروی در کتاب «زبان پاک» دربارۀ آن نوشته است :
” این پسوند « به هم بودن چند کسی را برای کاری » فهمانَد. … به این پسوند نیز نیاز می بود و ما گزارده ایم. ”
به نظر من پسوند های ـاد، ـاچ(=سازندۀ نامِ افزار) ، ـاک(=آنچه کنند) و مانند اینها که ریشۀ مشخص ندارند را نباید در زبان پارسی به کار برد.
goroh wa daeste der zaban parsi yek chaem ra mi dahand. ne bayed beraye her yek waje nau saakht. hamestan beraber be ‘al-ejtema” bas ast, ,ma nayaazi be ” baa ” ne darim. ham chaem haa-ye waje haa-ye tazi : al-ejtama wa al-jamaye der zaban parsi be ham nazdik and.
درود دوست گرامی. زبان پازسی از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی یا آریایی است. از همین‌رو درست‌تر آن است که در واژه‌سازی به آن زبان‌ها نگر داشته‌باشیم نه زبان عربی. جدای از آن، زبان‌های هم خانوادهٔ زبان پارسی مانند انگلیسی، فرانسه، آلمانی و… هم‌اکنون زبان دانش هستند.
تا اکنون آباد و آبادانا بگوشتان نخورده است. باید بگویم این پسوند وجود داشته و کاربرد ویژه ای داشته در پهلوی آت بوده که ت به د واژگرد (تغییر) کرده
از این واژه برای تبدیل نام به فعل بکار می رفته واژه آب + اد : آباد (آبانیدن آبادانی).
باید بگویم یک دست جمع در زبان پارسی باستان و میانه بکار می رفت که اکنون دیگر فراموش شده است. و جمع نامواژه ها (اسم) ناهمگون یعنی چند نام چیز گوناگون باهم جمع بسته شوند . حالت گردآوری یا جمع مجموع دارند. مانند درخت ، آب ، سبزه ، ده مردم ، جانوران رو با هم جمع کنند.
چون آباد به معنی سرسبزی (درخت و گل) – روستا ، مردم – آب و … بکار می رود.
در پاسخ باید بدلیل لهجه و گویش های زبان در زمان های گذشته در ایران برخی واژه ها وپسوند به شکل های گوناگونی نمایان شده است مانند آگ (پارتی) – آک (پارسی ساسانی) – آخ
پسوند ـاد از ساخته های «احمد کسروی» است که تا قبل از او جود نداشته است. احمد کسروی در کتاب «زبان پاک» دربارۀ آن نوشته است :
” این پسوند « به هم بودن چند کسی را برای کاری » فهمانَد. … به این پسوند نیز نیاز می بود و ما گزارده ایم. ”
به نظر من پسوند های ـاد، ـاچ(=سازندۀ نامِ افزار) ، ـاک(=آنچه کنند) و مانند اینها که ریشۀ مشخص ندارند را نباید در زبان پارسی به کار برد.
از دید من کار کسروی بیراه هم نبوده است.
goroh wa daeste der zaban parsi yek chaem ra mi dahand. ne bayed beraye her yek waje nau saakht. hamestan beraber be ‘al-ejtema” bas ast, ,ma nayaazi be ” baa ” ne darim. ham chaem haa-ye waje haa-ye tazi : al-ejtama wa al-jamaye der zaban parsi be ham nazdik and.
درود دوست گرامی. زبان پازسی از خانوادهٔ زبان‌های هندواروپایی یا آریایی است. از همین‌رو درست‌تر آن است که در واژه‌سازی به آن زبان‌ها نگر داشته‌باشیم نه زبان عربی. جدای از آن، زبان‌های هم خانوادهٔ زبان پارسی مانند انگلیسی، فرانسه، آلمانی و… هم‌اکنون زبان دانش هستند.
تا اکنون آباد و آبادانا بگوشتان نخورده است. باید بگویم این پسوند وجود داشته و کاربرد ویژه ای داشته در پهلوی آت بوده که ت به د واژگرد (تغییر) کرده
از این واژه برای تبدیل نام به فعل بکار می رفته واژه آب + اد : آباد (آبانیدن آبادانی).
باید بگویم یک دست جمع در زبان پارسی باستان و میانه بکار می رفت که اکنون دیگر فراموش شده است. و جمع نامواژه ها (اسم) ناهمگون یعنی چند نام چیز گوناگون باهم جمع بسته شوند . حالت گردآوری یا جمع مجموع دارند. مانند درخت ، آب ، سبزه ، ده مردم ، جانوران رو با هم جمع کنند.
چون آباد به معنی سرسبزی (درخت و گل) – روستا ، مردم – آب و … بکار می رود.
در پاسخ باید بدلیل لهجه و گویش های زبان در زمان های گذشته در ایران برخی واژه ها وپسوند به شکل های گوناگونی نمایان شده است مانند آگ (پارتی) – آک (پارسی ساسانی) – آخ
من یه پرسش دارم و اینکه پس باید برای واژه حزب چه برابری بکار برد؟ آیا دسته درسته و بسنده می کنه؟ با اینکه انگار همه چمش رو نمی رساند.